خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / سیف فرغانی / شماره ٨٢

شماره ٨٢

ایــا نـــمـــوده ز یــاقـــوت درفـــشـــان گـــوهــربـنکـتـه لـعـل تـو می بـارد از زبـان گـوهرتــرش نـشـیـنـی گـیـرد هـمـه جـهـان تــلـخـیسـخـن بـگوی…

ایــا نـــمـــوده ز یــاقـــوت درفـــشـــان گـــوهــر	بـنکـتـه لـعـل تـو می بـارد از زبـان گـوهر
تــرش نـشـیـنـی گـیـرد هـمـه جـهـان تــلـخـی	سـخـن بـگویی گردد شـکرفشـان گوهر
دل مــرا کــه بــبــاران فــیــض تــو زنــده اســت	ز مـهر تـسـت صـدف وار در مـیان گـوهر
بــهـای گــوهـر وصــلـت مـرا مـیـســر نـیـســت	وگـرنه قـیمت خـود می کـند بـیان گوهر
دو کــون در ره عــشــق تــو تـــرک بـــایــد کــرد	که جـمع می نشود خاک بـا چنان گوهر
نـمـود عـشــق تــو از آســتــیـن غـیـرت دســت	فـشـاند لـعـل تـو در دامـن جـهان گـوهر
درم ز دیـده چــکـد چــون شـود بــگـاه ســخــن	زنــاردان شــکــر پــاش تــو روان گــوهـر
تـراسـت زآن لـب نوشـین همه سـخـن شـیرین	تـراسـت زآن در دندان همه دهان گـوهر
تــرش چـو غـوره نـشـیـنـد شـکـر ز تــنـگ دلـی	دهـانــت ار بــنــمــایـد ز نــاردان گــوهـر
چـو در بــرشـتـه تـعـلـق گـرفـت عـشـق بــمـن	اگـرچـه زیـب نـگـیـرد ز ریسـمـان گـوهـر
هـمـای عـشـق تـو گـر سـایه افـگـنـد بـر جـغـد	بـجـای بـیضـه نـهـد انـدر آشـیـان گـوهـر
نـبــود تــا تــو تــویـی حـسـن لـطـف از تــو جـدا	کـه دیـد هـرگـز بــا بـحـر تـوأمـان گـوهـر
صــدف مــثــال مــیــان پــر کــنــد جــهــان از در	چـو بـحر لطف تـو انداخت بـر کران گوهر
دهـان تــو کـه چــو ســوراخ در شــد از تــنـگـی	همـی کـنـد لـب لـعـلـت درو نهان گـوهر
بجان فروشی از آن لب تو بوس و این عجبست	کـه در مـیـانـه مـعـدن بــود گـران گـوهـر
ز شـــرم آن در دنــدان ســـزد کــه حـــل گــردد	چو مغز در صدف همچو استـخوان گوهر
ز سـوز سـینـه و اشـک مـنـت زیـانـی نـیـسـت	بـلـی از آتـش و آبـسـت بـی زیان گـوهر
عـروس حـسـن تـو در جـلـوه آمد و عـجـبـسـت	که بـر زمین نفـشـاندند از آسـمان گوهر
چــو چــنــگ وقــت ســمــاع از مــیـان زیـورهــا	چـو تـو بـرقـص درآیی کـنـد فـغـان گـوهر
زبـــدو کــان کــه عــالــم نــبـــود ظــاهــر شـــد	بــامـر ایـزدی از کــان کـن فــکـان گـوهـر
چــو دانــه در صــدف در ضــمــیــر اســتـــعــداد	هوای عشق تو می داشتم در آن گوهر
مــرا وصــال تـــو آســان بـــدســت مــی نــایــد	گرفت بـی خطر از بـحر چـون تـوان گوهر
بـــچــشــم مــردم خــاک در تــو بـــر ســر مــن	چـنان نموده که بـر تـاج خـسـروان گوهر
جــمـال تــو نـرســانـیـد بــوی عــشــق بــعـقـل	کـه جـوهـری نـنـمـاید بـتـرکـمـان گـوهـر
اگــر بــمــدحــت ایـن مــردم نــه مــرد و نــه زن	ز کـان طـبـع فـشـانـدند شـاعـران گـوهر
ز تـــنــگ دســتـــی یــا از فــراخ گــامــی بـــود	کـه ریخـتـنـد در اقـدام نـاکـسـان گـوهـر
بــهــر ســیــاه دلــی چــون تــنــور آتــش خــوار	بــنـرخ آب بــدادنـد بــهـرنـشــان گــوهـر
بـسـنگ دل چـه گـهرها شـکـسـتـه اند ایشـان	نگـاه داشـتـه ام من ز سـنگشـان گوهر
مـــرا کـــه روی بـــمــردان راه تـــســـت ســـزد	اگــر بـــســازم پـــیــرایــه زنــان گــوهــر
مـرا کـه چــون تــو خــریـدار هـســت نـفـروشـم	بــنــرخ مــهـره بــبــازار دیـگــران گــوهـر
ســخــن بـــنــزد تـــو آرم اگــر چــه مــی دانــم	کـه کـس نـبـرد بـدریـا در و بـکـان گـوهـر
دل چــو کــوره مـن خــاک مــعــدن اســت کــزو	چو آب از آتـش عشق تو شد روان گوهر
بــســان اشـک زلـیـخــا فـشـانـدم از سـر سـوز	ز دیـده بـر درت ای یوسـف زمـان گـوهـر
در ســخــن چــه بـــرم بـــر در تـــو چـــون داری	از آب دیـده عـاشـق بــر آسـتــان گـوهـر
بـدین صـفـت کـه تـویی ای نـگـار شـهـر آشـوب	تـو بـحـر حسنی وزآن بـحـر نیکوان گوهر
سـزد کـه در قـدمـت جـمـلـه جـان نـثــار کـنـنـد	بــر آفـتــاب فـشــانـنـد اخــتــران گـوهـر
حــدیـث حــســن تــو از مـن بــمـانـد در عــالـم	شدم بـخـاک و سـپـردم بـخـاکدان گوهر
چـو تــاج وصـف تـو مـی سـاخـت زرگـر طـبــعـم	درو نـشـانـد زبــانـم یـکـان یـکـان گـوهـر
اگـرچــه کــس بــطــمـع مـدح تــو نـگـویـد لـیـک	بـچـون تـویی نـدهم مـن بـرایگـان گـوهر
ســزد اگــر بـــســخـــن خـــاطــرم نــگــه داری	کـنی بـلـطـف صـدف را نـگـاهبـان گـوهر
اگـرچـه بـا تـو مـرا این مـجـال نـیـسـت کـه مـن	بـوصـف حـال فـشـانم ز درج جـان گـوهر
هـم ایـن قـصـیـده بــگـویـد حــدیـث مـن بــا تــو	میان بـحر و صدف هست تـرجمان گوهر