شـود پـاک از گنه هر کس بـه کوی عشـق می آیدکـه آن دریای بـی پـایان بـه جـوی عـشـق مـی آیدجـز این درگـاه بـاغ دلـگـشـایی نـیسـت عـاشـق رااگـرچـه بـوی خـ…
| شـود پـاک از گنه هر کس بـه کوی عشـق می آید | کـه آن دریای بـی پـایان بـه جـوی عـشـق مـی آید |
| جـز این درگـاه بـاغ دلـگـشـایی نـیسـت عـاشـق را | اگـرچـه بـوی خـون از خـاک کـوی عـشـق مـی آید |
| مگـر بـی کـوشـش این دولت نصـیب ما شـود، ورنه | زما افـتـادگـان کـی جـسـتـجـوی عـشـق می آید؟ |
| ز شــرم خــود بــود در پــرده بــیـگـانـگـی عــاشــق | وگـرنـه حــســن دایـم روبــروی عــشــق مـی آیـد |
| گـزیـدم خــاکـسـاری تــا شـوم ایـمـن، نـدانـسـتــم | که هر جا هست سنگی بر سبوی عشق می آید |
| بــــرآ از آرزو کــــان قــــبــــلـــه گــــاه آرزومـــنـــدان | بـــه دنــبـــال دل بـــی آرزوی عــشـــق مــی آیــد |
| بــه رنـگ خــود بــرآرد ســیـل را دریـای بــی پــایـان | ز بـیدردان بـه گـوشـم گـفـتـگـوی عـشـق مـی آید |
| چـو آب زنـدگـی مـی نوشـد و لـب تـر نـمـی سـازد | اگـر تــیـغ دو عــالـم بــر گـلـوی عــشــق مـی آیـد |
| بـه خون خویش آسان نیست دست از آرزو شستن | ز هر ناشـسـتـه رویی کی وضوی عشـق می آید؟ |
| نـدانم کـیسـت مـعـشـوقـم ز حـیرانی، همـین دانم | کـه از هـر ذره خــاکـم هـایـهـوی عـشـق مـی آیـد |
| اگـر چـون سـرو حـسـن بـیـوفـا ثـابـت قـدم بــاشـد | چـو قـمری طـوق بـیرون از گـلـوی عـشـق می آید |
| همین می خوردن است و گل ز روی گلرخان چیدن | دریـن ایـام از کــاری کــه بــوی عــشــق مــی آیـد |
| درین ظـلـمـت سـرا گـر هسـت صـائب آب حـیوانـی | کـه سـازد زنـده دلـهـا را، ز جـوی عـشـق مـی آید |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
