وقـت آن آمـد کـه مـن سـوگـنـدها را بـشـکـنمبــنـدهـا را بــردرانـم پــنـدهـا را بــشـکـنـمچـرخ بــدپـیـونـد را مـن بــرگـشـایـم بــنـد بـنـدهمچـو شمشی…
| وقـت آن آمـد کـه مـن سـوگـنـدها را بـشـکـنم | بــنـدهـا را بــردرانـم پــنـدهـا را بــشـکـنـم |
| چـرخ بــدپـیـونـد را مـن بــرگـشـایـم بــنـد بـنـد | همچـو شمشیر اجـل پـیوندها را بـشـکنم |
| پــنـبــه ای از لـاابــالـی در دو گــوش دل نـهـم | پـنـد نـپـذیرم ز صـبـر و بـنـدها را بـشـکـنـم |
| مـهـر بــرگـیـرم ز قـفــل و در شــکـرخــانـه روم | تا ز شاخی زان شکر این قندها را بشکنم |
| تا به کی از چند و چون آخر ز عشقم شرم باد | کی ز چـونی بـرتـر آیم چـندها را بـشـکـنم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
