هـلـه هـش دار کـه در شـهـر دو سـه طـرارنـدکـه بــه تـدبــیـر کـلـاه از سـر مـه بــردارنـددو سـه رنـدنـد کـه هشـیاردل و سـرمـسـتـندکـه فـلـک را بـه یکـ…
| هـلـه هـش دار کـه در شـهـر دو سـه طـرارنـد | کـه بــه تـدبــیـر کـلـاه از سـر مـه بــردارنـد |
| دو سـه رنـدنـد کـه هشـیاردل و سـرمـسـتـند | کـه فـلـک را بـه یکـی عـربـده در چـرخ آرند |
| سـردهـانـنـد کـه تـا سـر نـدهی سـر نـدهـنـد | ســاقـیـانـنـد کـه انـگـور نـمـی افــشــارنـد |
| یار آن صـورت غـیبـند کـه جـان طـالـب اوسـت | همچو چشم خوش او خیره کش و بیمارند |
| صــورتــی انـد ولــی دشــمــن صــورت هـاانـد | در جــهـانـنـد ولــی از دو جــهـان بــیـزارنـد |
| همـچـو شـیران بـدرانند و بـه لـب مـی خـندند | دشـمـن هـمـدگـرنـد و بـه حـقـیقـت یـارنـد |
| خــرفــروشــانـه یـکـی بــا دگـری در جــنـگـنـد | لـیـک چــون وانـگـری مـتــفــق یـک کــارنـد |
| همچـو خـورشـید همه روز نظـر می بـخـشـند | مـثـل مـاه و سـتـاره هـمـه شـب سـیـارنـد |
| گـر بــه کــف خــاک بــگـیـرنـد زر ســرخ شــود | روز گـندم دروند ار چـه بـه شـب جـو کـارند |
| دلــبــرانـنـد کــه دل بــر نـدهـد بــی بــرشــان | سـرورانـنـد کـه بــیـرون ز سـر و دسـتـارنـد |
| شــکــرانـنــد کــه در مــعــده نـگــردنـد تــرش | شــاکـرانـنـد و از آن یـار چــه بــرخــوردارنـد |
| مـردمـی کـن بــرو از خـدمـتــشـان مـردم شـو | زانـک این مـردم دیگـر همـه مـردم خـوارنـد |
| بس کن و بیش مگو گر چه دهان پرسخنست | زانک این حـرف و دم و قـافـیه هم اغـیارنـد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
