کـسـی کـه مـی نـهد از حـد خـود قـدم بـیرونکبـوتـری است که می آید از حـرم بـیروندلـیل راحـت مـلـک عـدم همین کـافـی اسـتکـه طـفـل گـریه کـنـان آید از عـ…
| کـسـی کـه مـی نـهد از حـد خـود قـدم بـیرون | کبـوتـری است که می آید از حـرم بـیرون |
| دلـیل راحـت مـلـک عـدم همین کـافـی اسـت | کـه طـفـل گـریه کـنـان آید از عـدم بـیرون |
| هـمـیـشــه کـوی خــرابــات ازان بــود مـعـمـور | کــه آیــد از دراو بــی دمــاغ کــم بــیـرون |
| سفر اگر چه دو گام است بی مشقت نیست | کـه نـالـه در حــرکـت آیـد از قـلـم بــیـرون |
| ز مـــال طـــول امــل حـــرص را نــگـــردد کـــم | ز اژدهـا نـبــرد گـنـج پــیـچ و خـم بــیـرون |
| اثـــر گـــذار کـــه صـــد دور رفـــت و مــی آیــد | هــنــوز از دهـن جــام، نــام جــم بــیـرون |
| سـخــن شـنـاس بــه حــرف آورد سـخــنـور را | بـه پـای خـود گـهـر آید ز بـحـر کـم بـیرون |
| شـده اسـت دسـت کرم خـشک میوه داران را | مگر که سـرو کند دسـتـی از کـرم بـیرون |
| ز مــاه داغ کـــلــف مــی بـــرد بـــه آســـانــی | کسی که از کف ممسـک بـرد درم بـیرون |
| تـمام شب جـگر خویش می خورم چـون صبـح | کـه بــی غـبــار بــرآرم ز دل دودم بــیـرون |
| ز آســمــان کــهـنـســال چــشــم جــود مــدار | نمی دهد چو سبو کهنه گشت نم بیرون |
| خـــراب ســـاقـــی دریــا دلـــم کـــه مـــی آرد | بــه یـک پــیـالـه مـرا از هـزار غـم بــیـرون |
| ز حــلــقــه در جــنـت شــود گــزیـده چــو مـار | دلی کـه آید ازان زلف خـم بـه خـم بـیرون |
| عجـب که خـاک شود دسـت مشـفقی صائب | کـه آرد از دل احــبــاب خــار غــم بــیـرون |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
