شماره ٧١٣: مرا پرسی که چونی بین که چونم

مـرا پـرسـی کـه چـونـی بـیـن کـه چـونـمخــرابــم بــیـخــودم مــســت جــنـونـممـــــــرا از کـــــــاف و نـــــــون آورد در داماز آن هـیـبــت دوتـا چـ…

مـرا پـرسـی کـه چـونـی بـیـن کـه چـونـم	خــرابــم بــیـخــودم مــســت جــنـونـم
مـــــــرا از کـــــــاف و نـــــــون آورد در دام	از آن هـیـبــت دوتـا چـون کـاف و نـونـم
پـــری زاده مـــرا دیـــوانـــه کـــرده ســـت	مـســلـمـانـان کـه مـی دانـد فـسـونـم
پــری را چــهـره ای چــون ارغــوان اســت	بـــنـــالـــم کـــارغـــوان را ارغـــنــونـــم
مــگــر مــن خــانــه مــاهــم چــو گــردون	که چون گردون ز عشقش بی سکونم
غـــلــط گـــفـــتـــم مــزاج عـــشـــق دارم	ز دوران و ســـکـــونـــت هـــا بـــرونـــم
درون خـــــرقــــه صـــــدرنــــگ قــــالــــب	خــــیـــال بــــادشـــکـــل آبــــگـــونـــم
چـــه جـــای بـــاد و آب اســـت ای بـــرادر	کـه هـمـچــون عــقـل کـلـی ذوفـنـونـم
ولــیـک آنـگــه کــه جــزو آیـد بــه کــلــش	بــخــیـزد تــل مــشــک از مـوج خــونـم
چـــــه دانــــد جـــــزو راه کــــل خـــــود را	مـگـر هـم کــل فــرســتــد رهـنـمـونـم
بــکـش ای عــشــق کـلـی جــزو خــود را	کـه ایـن جـا در کـشـاکـش هـا زبــونـم
ز هــجــرت مــی کــشــم بــار جــهــانــی	کـه گـویـی مـن جــهـانـی را سـتــونـم
بــــه صــــورت کـــمـــتــــرم از نـــیـــم ذره	ز روی عـــشـــق از عـــالـــم فـــزونـــم
یکـی قـطـره کـه هـم قـطـره سـت و دریـا	مـــن ایــن اشـــکـــال هــا را آزمــونــم
نمی گویم من این این گفت عشق است	در ایـن نـکــتــه مــن از لــایـعــلــمـونـم
کـه ایـن قـصــه هـزاران ســالـگـان اســت	چـه دانم مـن کـه مـن طـفـل از کـنونم
ولـی طــفــلـم طــفــیـل آن قـدیـم اســت	کـــه مــی دارد قـــرانــش در قـــرونــم
سـخـن مقـلوب می گویم کـه کـرده سـت	جــــهـــان بــــازگـــونـــه بــــازگـــونـــم
ســخــن آنـگـه شـنـو از مـن کـه بــجــهـد	از ایــن گـــرداب هـــا جـــان حـــرونـــم
حـدیـث آب و گـل جــمـلـه شـجـون اسـت	چـه یک رنگـی کـنم چـون در شـجـونم
غـلط گـفـتـم کـه یک رنگـم چـو خـورشـید	ولـــی در ابــــر ایـــن دنـــیـــای دونـــم
خـــمــش کـــن خـــاک آدم را مــشـــوران	کـه این جـا چـون پـری مـن در کـمـونم