کـار دریـاسـت ز هـر مـوج خــطـر خــنـدیـدنرو نـکـردن تــرش از تــلـخ، شـکـر خــنـدیـدنشـیوه زنـده دلـان اسـت درین بـاغ چـو گـلهمه شب غنچه شدن، وقت سحر…
| کـار دریـاسـت ز هـر مـوج خــطـر خــنـدیـدن | رو نـکـردن تــرش از تــلـخ، شـکـر خــنـدیـدن |
| شـیوه زنـده دلـان اسـت درین بـاغ چـو گـل | همه شب غنچه شدن، وقت سحر خندیدن |
| مـی کـنـد خــرده جــان ســفـری را بــاقـی | بـر رخ سـوخـتـگـان هـمـچـو شـرر خـنـدیـدن |
| بسته لب باش که چون غنچه گل می افتد | رخــنـه در قـصـر حــیـات تــو ز هـر خـنـدیـدن |
| چـه کـند سـخـتـی ایام بـه ما بـی خـبـران؟ | رخــنـه در قـصـر حــیـات تــو ز هـر خـنـدیـدن |
| چـه کـند سـخـتـی ایام بـه ما بـی خـبـران؟ | کـار کـبـک اسـت بـه هر کوه و کمر خـندیدن |
| آنـچــنـان در دهـن تــیـغ بــه رغــبــت بــروم | کـه فـرامـوش کـنـد صـبــح ظـفـر، خـنـدیـدن |
| جـای خـنده است که در عهد شکرخـنده او | پـستـه در پـوست کند مشق شکر خـندیدن |
| زان سر تـیر یکی غنچـه، یکی خندان است | تـا بـدانـی کـه نـبــاشـد ز دو سـر خـنـدیـدن |
| از نکویان همه ختم است بـر آن زهره جبین | بــی دهــن بــر رخ اربــاب نــظــر خــنــدیـدن |
| ای که از آب عقیق تـو فلک سـرسـبـزسـت | نیسـت انصاف بـر این تـشـنه جـگر خـندیدن |
| صـائب از عـاقبـت خـنده بـیندیش که صـبـح | غـوطـه در خـون جـگـر زد ز شـکـر خـنـدیـدن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
