ز اشـک گـرم خـطـر نـیـسـت خــار مـژگـان راکـه چـشـم شـیر نگهبـان بـود نیسـتـان رامــجــوی آب مــروت ز چــرخ ســفــلــه نـهـادکـه دود آه کــنـد ایـن سـ…
| ز اشـک گـرم خـطـر نـیـسـت خــار مـژگـان را | کـه چـشـم شـیر نگهبـان بـود نیسـتـان را |
| مــجــوی آب مــروت ز چــرخ ســفــلــه نـهـاد | کـه دود آه کــنـد ایـن ســفــال، ریـحــان را |
| نـظــر ز روی لـطــیـفــش چــگـونـه آب دهـم؟ | که چشم شور بـود شبـنم این گلستان را |
| کـمـنـد جــاذبــه طــوطـیـان شــیـریـن حــرف | ز بــنــد نــی بـــدر آورد شــکــرســتــان را |
| ز دســت جــرأت مـن در وصــال ایـمـن بــاش | که قرب بـحر کند خشک، دست مرجـان را |
| ز اشــک گـرم شــود نـامـه ســیـاه ســفــیـد | ز آه ســـرد بـــود بـــرگــریــز عــصـــیــان را |
| ازان بــه زخــم زبــان از خــوشــامــدم قــانــع | کـه بـه ز نقـش و نگارسـت رخـنه زندان را |
| همان سفینه اش از شرم جود دریایی است | صدف اگر چه گهر ساخت اشک نیسان را |
| ز مـیوه هـای بـهـشـتـی گـزیـده شـد صـائب | فـشـرد بـر جـگـر خـویش هر کـه دنـدان را |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
