نـک مـاه رجـب آمـد تـا مـاه عـجـب بـیـنـدوز سـوخـتـگـان ره گـرمـی و طـلـب بـیـنـدگـر سـجـده کـنـان آید در امـن و امـان آیدور بــی ادبــی آرد ســیـلـی …
| نـک مـاه رجـب آمـد تـا مـاه عـجـب بـیـنـد | وز سـوخـتـگـان ره گـرمـی و طـلـب بـیـنـد |
| گـر سـجـده کـنـان آید در امـن و امـان آید | ور بــی ادبــی آرد ســیـلـی و ادب بــیـنـد |
| حکمی که کند یزدان راضی بـود و شادان | ور سر کشد از سلطان در حلق کنب بیند |
| گر درخور عشق آید خـرم چـو دمشق آید | ور دل نـدهـد دل را ویران چـو حـلـب بـینـد |
| گوید چه سبب باشد آن خرم و این ویران | جـان خـضـری بـایـد تـا جـان سـبـب بـینـد |
| آمـد شــعــبــان عـمـدا از بــهـر بــرات مـا | تـا روزی و بـی روزی از بـخشش رب بـیند |
| مــاه رمــضــان آمــد آن بــنــد دهـان آمــد | زد بــر دهـن بــسـتـه تـا لـذت لـب بــیـنـد |
| آمـد قـدح روزه بــشــکـســت قـدح هـا را | تـا منکر این عشـرت بـی بـاده طـرب بـیند |
| سـغـراق مـعـانی را بـر مـعـده خـالـی زن | معشـوقه خـلوت را هم چـشـم عزب بـیند |
| بـا غـره دولـت گـو هـم بـگـذرد این نـوبـت | چون بـگذرد این نوبـت هم نوبـت تب بـیند |
| نـوبــت بـگـذار و رو نـوبـت زن احـمـد شـو | تـا بــرف وجـود تـو خـورشـیـد عـرب بـیـنـد |
| خامش کن و کمتر گو بـسیار کسی گوید | کـو جـاه و هوا جـوید تـا نـام و لـقـب بـینـد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
