بــنـزد هـمـت مـن خــردی ای بــزرگ امـیـرامیر سـخـت دل سـسـت رای بـی تـدبـیربـعـدل چـون نکـند ملـک را بـهشـت صـفـتاگـر چـه حـور بـود ز اهل دوزخـسـت ام…
| بــنـزد هـمـت مـن خــردی ای بــزرگ امـیـر | امیر سـخـت دل سـسـت رای بـی تـدبـیر |
| بـعـدل چـون نکـند ملـک را بـهشـت صـفـت | اگـر چـه حـور بـود ز اهل دوزخـسـت امـیر |
| تــو ای امــیــر اگــر خــواجــه غــلــامــانــی | تـو بـنـده ای و تـرا از خـدای نـیسـت گـزیر |
| جـنـود تــیـغ (تــو) آنـجــا سـپــر بــیـنـدازنـد | که بـر تـو راست کنند از کمان حـادثـه تـیر |
| ز تـو مـنـازل مـلـکـسـت مـمـتـلـی از خـوف | ز تـو قـواعـد دین نـیـسـت ایمـن از تـغـییـر |
| بــبـنـد و حـبـس سـزایـی کـه از تـو دیـوانـه | امور دنیی و دین در همسـت چـون زنجـیر |
| دلت که هسـت بـتـنگی چـو حـلقـه خـاتـم | درو مـحـبـت دنیاسـت چـون نگـین در قـیر |
| ربـوده سـیـم بــسـی و نـداده زر بــکـسـی | نـدیـده کـسـر عـدو نـکـرده جـبــر کـسـیـر |
| کـمـر ز زر کـنـی از سـیـمـهـای مـحـتـاجـان | بـسا که کیسه تهی گردد از چنین تـوفیر! |
| تـراسـت مـیـل و مـحـابــا کـه زر بـرد ظـالـم | تراست ذوق و تماشا که سگ درد نخچیر |
| شهی ولایت حـکمست و در حـکومت عدل | وگرنه کـس نشـود پـادشـه بـتـاج و سـریر |
| تـو مـلـک خـوانی یک شـهر را و سـرتـاسـر | دهیسـت دنـیی و چـون تـو درو هزار گـزیر |
| زمـان ز مـرگ بـسـی چـون تـو پـنـد داد تـرا | بــرو ز مـردن امـثـال خـویـش عـبــرت گـیـر |
| تـن تـو دشمن جـانست، دوستـش مشمار | که تـن پـرسـت کند در نجـات جـان تـقصیر |
| تو تـن پـرست و تـرا گفته روح عیسی نطق | بـرای نفـس که خـر چـند پـروری بـشـعـیر |
| ز قـید شـرع کـه جـانسـت بـنـده حـکـمـش | دل تـو مطلق و در دسـت نفس کافر اسیر |
| بـنـزد زنـده دلـان بـی حـضـور خـواهی مـرد | که خـواب غـفلت تـو دارد اینچـنین تـعـبـیر |
| رعــیـت انـد عـیـالـت، چــو مـاذر مـشــفـق | بـده بـجمله ز پـستان عدل و احسان شیر |
| که عدل قطب وجودست و دین بسان فلک | مـدام بـر سـر این قـطـب مـی کـنـد تـدویر |
| ایا بـحـکـم سـتـم کـرده بـر ضـعـیف و قـوی | تـو عـاجـزی و خـدای جـهـان قـوی و قـدیر |
| بــگـیـردت بــیـد قــدرت و کــنـد مـحــبــوس | وگر چـنانک ندانی کجـا، بـسـجـن سـعـیر |
| چــو نـوبــتــت بــزنـنـد ای امــیـر اگــر روزی | رعـیت از سـتـمـت چـون دهل کـننـد نفـیر |
| سـر تـو چـون بــن هـاون بــکـوفـتـن شـایـد | و گر بـوذ بـمثـل جـمله مغز چـون سرسیر |
| عوان سگسـت چـو در نیتـش ستـم بـاشد | که آتـش اسـت و گر شعله یی ندارد اثـیر |
| بـــمــوعـــظـــت نــتـــوانــم تـــرا بـــراه آورد | ســفــال را نـتــوانـد کـه زر کـنـد اکـســیـر |
| بــمــیـل مــن نــشــوددیــده دلــت روشــن | کـه نـور بـاز نیابـد بـسـرمـه چـشـم ضـریر |
| اگر بـسـوزی ای خـام پـخـتـه خـواهی شـد | که نان بـمرتـبـه گه گندمست و گاه خمیر |
| و گـر بـنـزد (تـو) خـار اسـت عـارفـان دانـنـد | کـه من گلی بـتـو دادم ز بـوسـتـان ضـمیر |
| خـود ار چـه پـیر شود دولتـش جـوان بـاشد | اگـر قـبــول نـصـیـحـت کـنـد جـوان از پــیـر |
| بـمال و عـمر اگـر چـه تـوانگـرسـت و جـوان | بـپـند دادن پـیران غـنیسـت چـون تـو فقیر |
| چــو تــو امـیـر بــاشـعـار ســیـف فـرغـانـی | چــو پــادشـاه بــود مـفـتــقـر بــپــنـد وزیـر |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
