بـه خاک و خون نکشد خصمی زمانه مراکه تـیر کـج، گذرد راسـت از نشـانه مرادریـن ریـاض مـن آن بـلـبـل زمـین گـیـرمکه نیست جـز گره بـال خویش دانه مراکجـاست …
| بـه خاک و خون نکشد خصمی زمانه مرا | که تـیر کـج، گذرد راسـت از نشـانه مرا |
| دریـن ریـاض مـن آن بـلـبـل زمـین گـیـرم | که نیست جـز گره بـال خویش دانه مرا |
| کجـاست حلقه دامی و گوشه قفسی؟ | که مار شد خس و خاشاک آشیانه مرا |
| بـلاسـت خـواب پـریشان دراز چـون گردد | چه دلخوشی بـود از عمر جـاودانه مرا؟ |
| چـو آفـتـاب مرا نیسـت سـیم و زر در کار | که هست چـهره زرین خـود، خـزانه مرا |
| بـه غـیر گـرد یتـیمی نمانده چـون گـوهر | امـیـد سـاحـل ازین بـحـر بـیـکـرانـه مـرا |
| عجب که راه به سر وقت من بـرد درمان | چـنین که درد گرفتـه است در میانه مرا |
| چـگونه پـای بـه دامن کـشـم درین وادی | کـه مـوج ریـگ روان اسـت تـازیـانـه مـرا |
| بـه خـاک شوره کند تـخـم پـاک را بـاطل | سـتـمـگـری کـه بـرون آورد ز خـانـه مـرا |
| به ابر رحمت این بحر، چشم بد مرساد! | که چـون صدف ز گهر کرد آب و دانه مرا |
| چـنان فسرده ز وضع جـهان شدم صائب | که نیسـت لذت از اشـعار عاشقانه مرا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
