نـه دل ز عـالـم پــر وحــشـت آرمـیـده مـراکـه پـیـچ و تـاب بـه زنـجـیرهـا کـشـیده مـرارهین وحشت خویشم که می برد هر دمبــه ســیـر عــالــم دیـگــر، دل …
| نـه دل ز عـالـم پــر وحــشـت آرمـیـده مـرا | کـه پـیـچ و تـاب بـه زنـجـیرهـا کـشـیده مـرا |
| رهین وحشت خویشم که می برد هر دم | بــه ســیـر عــالــم دیـگــر، دل رمــیـده مــرا |
| چـــو آســـیــا کـــه ازو آب گــرد انــگــیــزد | غـــبـــار دل شـــود افـــزون ز آب دیــده مــرا |
| چـو جـام اول مـینـا، سـپـهـر سـنـگـین دل | بــه خـاک راهـگـذر ریـخـت نـاچـشـیـده مـرا |
| بــریـده بــاد زبــانـش بـه تـیـغ خـامـوشـی | کـسـی کـه از تـو بـه تـیـغ زبــان بـریـده مـرا |
| چـگونه دسـت نوازش مرا دهد تـسـکـین؟ | نـــکـــرد کـــوه غـــم و درد، آرمـــیـــده مـــرا |
| بـه قـطـره تـشـنگـی ریگ کـم نمی گـردد | چـه دل خـنـک شـود از بــاده چـکـیـده مـرا؟ |
| نگشتـه است دو تـا پـشتـم از کهنسـالی | کـه قـد ز بـار گـنه چـون کـمـان خـمـیده مـرا |
| دهان شـیر و پـلنگ اسـت مهد راحـت من | ز بــس زبــان مــلــامــتــگــران گــزیـده مــرا |
| نـثــار بــوسـه او نـقـد جــان چــرا نـکـنـم؟ | که تا رسیده به لب، جان به لب رسیده مرا |
| بـه صـد هزار صـنم سـاخـت مبـتـلا صـائب | دریـن شــکـفـتــه چــمـن، دیـده نـدیـده مـرا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
