زهی از شبـنم رخساره ات چشم حیا روشنچـراغ مـاه را از شـمـع رویـت پـیـش پـا روشـناگـر مـن از غـبــار خــاطـر خـود پــرده بــردارمنـگـردد تــا قـیـامـت آ…
| زهی از شبـنم رخساره ات چشم حیا روشن | چـراغ مـاه را از شـمـع رویـت پـیـش پـا روشـن |
| اگـر مـن از غـبــار خــاطـر خـود پــرده بــردارم | نـگـردد تــا قـیـامـت آب ایـن نـه آســیـا روشـن |
| نمـی یابـد مـسـیح از ناتـوانی جـسـم زارم را | خوشا کاهی که ضعف او شود بر کهربا روشن |
| بــه داغ مــنـت و درد نـدامــت بــرنـمـی آیـی | مکـن از خـانه همسـایه هرگز شـمع را روشـن |
| نسیم صبح چون پروانه افتاده است در پایش | چـراغـی را کـه سـازد پـرتـو لطـف خـدا روشـن |
| فلک بـا تـنگ چـشمان گوشه چشم دگر دارد | که چون فرزند کور آید، شود چـشم گدا روشن |
| ز فیض روح سـید نعمت الله اسـت این صائب | اگر نه روی او بـودی، نگشتی چشم ما روشن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
