چـو نـتـوان بـر کـنـار افـتـاد بــا بـحـر از شـنـا کـردنکـمـر چـون مـوج بـایـد در مـیـان بـحـر وا کـردنز یک حـرف سـبـک صـد کوه تـمکین رنگ می بـازدنسیم…
| چـو نـتـوان بـر کـنـار افـتـاد بــا بـحـر از شـنـا کـردن | کـمـر چـون مـوج بـایـد در مـیـان بـحـر وا کـردن |
| ز یک حـرف سـبـک صـد کوه تـمکین رنگ می بـازد | نسیمی می تواند بحر را بی دست و پا کردن |
| نـدارد مـغـز هـسـتــی مـزرع بــی حـاصـل امـکـان | بـرای کـاه نـتـوان چـهـره را چـون کـهربـا کـردن |
| بــرای عـالـم بــاطـل ز حــق نـتــوان شـدن غـافـل | بـه سـیم قـلب نتـوان دامن یوسـف رها کـردن |
| ز حق جـو آنچه می جویی، که تـا فرمان حق نبـود | نـیـایـد از سـلـیـمـان حـاجـت مـوری روا کـردن |
| حـبــاب از تــرکـتــاز مـوج بــی جـا شـکـوه ای دارد | نـبــایـسـتــی از اول خـانـه از دریـا جـدا کـردن |
| گــرانـی از حــبــاب مــا مـبــاد آن بــحــر گــوهـر را | که سـیر عـالمی داریم در هر چـشـم وا کردن |
| بـه عـالم صـلح بـاید کـرد، اگر نه هر کـجـا بـاشـی | نمـی بـاید سـلـاح جـنگ را از خـود جـدا کـردن |
| دلــا تـــرک هــوا کـــن قـــرب حـــق گــر آرزو داری | که دور افتد حبـاب از بـحر، از کسب هوا کردن |
| بـه جامی دستگیری کن (مرا) ای عشق بـی پروا | که نتـوان زندگی زین بـیش در بـند حـیا کـردن |
| بـه تـدبـیـر خـرد تـا مـی تـوانـی دسـت و پـایی زن | کـه نتـوان بـر کـنار آمـد ز دریا بـی شـنا کـردن |
| ز لـذت هـای عـالـم مـی کـنـد بـی گـنـاه عـارف را | بـه خـاطـر معـنی بـیگـانه (ای) را آشـنا کـردن |
| سزای توست ای گل این جراحت های پی در پی | نـبــایـسـتـی بـه روی خـود زبـان خـار وا کـردن |
| شـدم بـی ذوق تـا آمـد خـدنگـم بـر نشـان صـائب | تـغافل بـر هدف بـایسـت چـون تـیر خـطا کردن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
