سـایه تـا افـتـاد ازان شـمـشـاد بـالـا بـر زمینآسـمـان رنـگ قـیـامـت ریـخـت گـویـا بــر زمـیـنمحو شد در روی او هر چشم بـینایی که بـودشبـنمی نگذاشت آن …
| سـایه تـا افـتـاد ازان شـمـشـاد بـالـا بـر زمین | آسـمـان رنـگ قـیـامـت ریـخـت گـویـا بــر زمـیـن |
| محو شد در روی او هر چشم بـینایی که بـود | شبـنمی نگذاشت آن خـورشید سـیما بـر زمین |
| سایه شمشاد جـان بـخـش تـو ای آب حـیات | کـرد چـون مـی خـاکـسـاری را گـوارا بــر زمـیـن |
| خـط مشـکین کـرد کـوتـه، دسـت آن زلف دراز | ایـن سـزای آن کـه مـالـد روی دلـهـا بـر زمـیـن! |
| از دل و دین پـاک مـی سـازد بـسـاط خـاک را | چـون کـشـد دامـان نـاز آن سـرو بـالـا بـر زمـیـن |
| بـر سر ما خاکساران سایه کردن عیب نیست | کآیـه رحــمــت شــود نــازل ز بــالــا بــر زمــیــن |
| روز مـحـشـر پـرده بــر مـی دارد از اعـمـال تـو | مـی شـود در نـوبــهـاران دانـه رسـوا بــر زمـیـن |
| قـمـریی بـر خـاک صـورت بـنـدد از نقـش قـدم | چـون گـذارد پـای خـود آن سـرو بــالـا بـر زمـیـن |
| خـاکسـاری از سـرافرازان عـالم عـیب نیسـت | مــی نـشــیـنــد آفــتــاب عــالــم آرا بــر زمــیـن |
| پـرده دام است هر خاکی درین وحـشت سرا | تـا نـبـیـنـی پـیـش پـای خـود مـنـه پـا بـر زمـیـن |
| هر که کم کم خرده خود صرف درویشان نکرد | می گـذارد همچـو قـارون جـمله یکـجـا بـر زمین |
| هر کجا گوهر فزون تر، تشنه چشمی بـیشتر | مـی تـپـد چـون مـاهـی بـی آب، دریـا بـر زمـین |
| ســیـل از افــتــادگــی دیـوار را از پــا فــکــنـد | سـرکـشـان را روی مـی مـالـد مـدارا بــر زمـیـن |
| نیسـتـم پـرگار و چـون پـرگار از سـرگشـتـگی | هسـت در گـردش مـرا یک پـا و یک پـا بـر زمـین |
| هـمـت سـرشـار بـی ریزش نـمـی گـیرد قـرار | داشت تا یک قطره می، ننشست مینا بر زمین |
| در بـیابـان راهـش از مـوی کـمـر نـازکـتـرسـت | هر کـه داند نوک خـاری نیسـت بـیجـا بـر زمـین |
| آن سـبـکدستـم که آورده است در میدان لاف | پـشـت پـای مـن مـکـرر پـشـت دنـیـا بــر زمـیـن |
| از گـرانـجـانـی تــو در بــازار امـکـان مـانـده ای | ورنه هیهات است ماند جـنس عیسی بـر زمین |
| شـمـع امـیـدش ز بــاد صـبـح روشـنـتـر شـود | هر که چـون خورشید مالد روی خود را بـر زمین |
| خـامه معجـز رقم گر خضر وقت خویش نیست | سبـز چون گردد بـه هر جا می نهد پا بـر زمین؟ |
| ثـبـت مـی سـازد بـه خـط سـبـز در هر نوبـهار | مـنـشــی رحــمــت بــرات روزی مــا بــر زمـیـن |
| قسـمت آدم شـد از روز ازل سـر جـوش فیض | ریـخـت سـاقـی جــرعـه اول ز مـیـنـا بــر زمـیـن |
| عقل هیهات اسـت مجـنون را شکار خـود کند | مـی گـذارد شـیر پـشـت دسـت اینجـا بـر زمین |
| از سـکـنـدر صـفـحـه آیینـه ای بـر جـای مـانـد | تـا چـه خـواهد مـاند از مـجـمـوعـه مـا بـر زمـین |
| گل چه صورت دارد از اجـزای خود غافل شود؟ | دام صــیــد آدمــیــزادســت رگــهــا بـــر زمــیــن |
| مــی دهــد داغ عــزیـزان را فــشــار تــازه ای | لـالـه ای هر جـا کـه مـی گـردد هویدا بـر زمـین |
| سـفـره اهل قناعـت صـائب از نعـمت پـرسـت | روزی مـــوران بـــود دایــم مــهــیــا بـــر زمــیــن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
