حسن رخ دوست جهان خوش کندیــاد لــب یـار دهــان خــوش کــنــدروی وخــط یـار چــو فــصــل بــهــاراز گل واز سـبـزه جـهان خـوش کندغــنـچــه لـعــل لـب او…
حسن رخ دوست جهان خوش کند | یــاد لــب یـار دهــان خــوش کــنــد |
روی وخــط یـار چــو فــصــل بــهــار | از گل واز سـبـزه جـهان خـوش کند |
غــنـچــه لـعــل لـب او گــاه لـطــف | خنده چـو گل بـا همگان خوش کند |
کـام مـرا از لـب شـیـریـن خــویـش | آن صـنـم چــرب زبــان خـوش کـنـد |
ذکــر تــو هـرجــا کــه رود ای نـگـار | حال دل خسته چو جان خوش کند |
عشق تـو، ای سود همه مایه ات، | گـر دل مـردم بــزیـان خــوش کــنـد |
از کــرم ولــطــف تـــو در کــوی تــو | سـگ دل درویش بـنان خـوش کـند |
مـن چــه خــبــر دارم اگــر در خــلـا | وصـل تـو عـیش دگران خـوش کـند |
ســگ بــســر کـوی چــه دانـد اگـر | گربـه دهن بـر سر خوان خوش کند |
لـعـل لـب تـو بــکـسـان کـی رسـد | شـهد تـو کـام مگسـان خـوش کند |
تـو سخن عشق خو از سیف پـرس | کز سـخـن عشق بـیان خـوش کند |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج