چو زد فراق تو بـر سر مرا بـه نیرو سنگرسید بـر سـر من بـعد از آن ز هر سو سـنگهــزار ســنــگ ز آفــاق بـــر ســـرم آیــدچـنان نبـاشد کز دسـت یار خـوش خـ…
| چو زد فراق تو بـر سر مرا بـه نیرو سنگ | رسید بـر سـر من بـعد از آن ز هر سو سـنگ |
| هــزار ســنــگ ز آفــاق بـــر ســـرم آیــد | چـنان نبـاشد کز دسـت یار خـوش خـو سنگ |
| مرا ز مطبـخ عشق خوش تـو بـویی بـود | فـراق مـی زند از بـخـت مـن بـر آن بـو سـنگ |
| ز دست تـو شود آن سنگ لعل می دانم | بـه امتحان به کف آور به دست خود تو سنگ |
| اگر فتـد نظر لطف تو بـه کوه و بـه سنگ | شـود همـه زر و گـوینـد در جـهان کـو سـنـگ |
| سخای کف تو گر چربـشی بـه کوه دهد | دهد بـه خشک دماغان همیشه چـربـوسنگ |
| ز لطف گر بـه جـهان در نظر کنی یک دم | روان کند ز عـرق صـد فرات و صـد جـو سـنگ |
| اگــر ز آب حــیـات تــو ســنـگ تــر گــردد | حـیات گـیرد و مـشـک آکـنـد چـو آهـو سـنـگ |
| بـه آبـگینه این دل نظـر کن از سـر لطـف | که می طلب کند از وصل تو به جان او سنگ |
| عصای هجر تو گویی عصای موسی بود | ز هر دو چـشـم روان کـرد آب و هر دو سـنگ |
| ز بـخـت مـن ز دل تـو سـدیسـت از آهن | کــه آهــن آیـد فــرزنــد از زن و شــو ســنــگ |
| کـنون ز هجـر زنم سـنـگ بـر دلـم لـیکـن | بـــیــاوریــد ز تـــبـــریــز نــزد مــن زو ســنــگ |
| ز بـس که روی نهادم بـه سنگ در تبـریز | بـه هر طـرف دهدت خـود نـشـانـه رو سـنـگ |
| نگردم از هوسش گر ببـارد از سر خشم | بـه سـوی جـان و دلم درشـمار هر مو سـنگ |
| ولـیک از کـرم بـی نظـیر شـمـس الـدین | کجـاسـت خـاک رهش را امید و مرجـو سنگ |
| دعای جانم اینست که جان فدای تو بـاد | وگــر زنـنـد هـمــه بــر ســر دعــاگــو ســنـگ |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
