وقـتــی خــوشـسـت مـا را لـابــد نـبــیـد بــایـدوقتی چنین به جانی جامی خرید بـایدمـــا را نـــبـــیــد و بـــاده از خـــم غـــیـــب آیــدما را مقام و…
| وقـتــی خــوشـسـت مـا را لـابــد نـبــیـد بــایـد | وقتی چنین به جانی جامی خرید بـاید |
| مـــا را نـــبـــیــد و بـــاده از خـــم غـــیـــب آیــد | ما را مقام و مجـلس عرش مجـید بـاید |
| هـر جـا فـقـیـر بـیـنـی بــا وی نـشـسـت بــایـد | هـر جـا زحـیر بـینـی از وی بـریـد بـایـد |
| بــگـریـز از آن فــقــیـری کـو بــنـد لـوت بــاشــد | مـا را فـقـیر مـعـنـی چـون بـایزیـد بـاید |
| از نــور پـــاک چــون زاد او بـــاز پـــاک خــواهــد | و آنـک از حـدث بـزایـد او را پـلـیـد بـاید |
| امــا چــو قــلــب و نـیـکــو مـانـنـده انـد بــا هـم | پــیـش چــراغ یـزدان آن را گـزیـد بــایـد |
| بــر دل نـهـاد قــفــلـی یـزدان و خــتــم کـردش | از بـهر فـتـح این در در غـم طـپـید بـاید |
| سگ چون به کوی خسبد از قفل در چه باکش | اصـحـاب خـانـه هـا را فـتـح کـلـید بـاید |
| ســالــی دو عــیــد کــردن کــار عــوام بــاشــد | ما صـوفیان جـان را هر دم دو عید بـاید |
| جــان گــفــت مــن مــریــدم زایــنــده جــدیــدم | زایــنــدگــان نــو را رزق جــدیــد بــایــد |
| مـا را از آن مـفــازه عــیـشــیـســت تــازه تــازه | آن را کـه تــازه نـبــود او را قـدیـد بــایـد |
| ای آمــده چـــو ســردان انــدر ســمــاع مــردان | زنـده ز شـخـص مـرده آخـر بـدیـد بـایـد |
| گر زانک چـوب خـشـکی جـز ز آتـشی نخـنبـی | ور زانک شاخ سـبـزی آخـر خـمید بـاید |
| آن ذوق را گـــرفـــتـــم پـــســـتـــان مــادر آمــد | بــنـهـاد در دهـانـت آخــر مـکـیـد بــایـد |
| خــامـش کـه در فـصـاحــت عـمـر عـزیـز بــردی | در روضه خـموشـان چـندی چـرید بـاید |
| ای شـمـس حـق تـبـریز در گـفـتـنـم کـشـیدی | روزی دو در خموشی دم درکشید باید |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
