مــا گـــدای در جـــانــان نــه بـــرای نــانــیــمدل بــدادیـم وبــجــان در طـلـب جــانـانـیـمپــای مـا بــیـخ فـرو بــرده بــخـاک در دوسـتچـون درخت …
| مــا گـــدای در جـــانــان نــه بـــرای نــانــیــم | دل بــدادیـم وبــجــان در طـلـب جــانـانـیـم |
| پــای مـا بــیـخ فـرو بــرده بــخـاک در دوسـت | چـون درخت ازچه بـهر بـاد سری جـنبـانیم |
| روز وشـــب در طـــلــب دایــره جـــمــعـــیــت | پـای بــرجـای چـو پـرگـار وبـسـر گـردانـیـم |
| هـــرچــــه داریـــم ونــــداریـــم بــــرای دل او | جـمله دربـاختـه و هرچـه جـز او می مانیم |
| در بــهــار از کــرم دوســت بــدســت آوردیــم | در خـزان میوه وبـرگی که همی افـشـانیم |
| دوسـت را گـفـتـم کـای روی تـو مـا را قـبــلـه | پـرده بــردار کـه عـیـدی تـو ومـا قـربــانـیـم |
| گـفـت مـارا تــو زخـود جــوی کـه انـدر دل تــو | همچو جان در تن و در روح چو سر پنهانیم |
| نیک مارا بـطـلـب چـون بـزمسـتـان خـورشـید | زآنکـه مـطـلـوبـتـر از سـایه بـتـا بـسـتـانیم |
| آفــتــابــیــســت بــهــر ذره مــا پــیــوســتــه | که بـرو روز وشب از سـایه خـود تـرسـانیم |
| زاهـدان را نـرسـیـدســت سـم مـرکـب وهـم | اندر آن خطه که ما اسب سبـق می رانیم |
| مه وخورشید چه باشد که ملک را ره نیست | انـدر آن اوج کـه مـا همـچـو فـلـک گـردانیم |
| گـر دو کـون آن تـو بــاشـد بــگـران تـر نـرخـی | بــفــروشــی تــو ومــارا بــخــری ارزانــیــم |
| چـون قـفـایـنـد هـمـه مـردم ومـا چـون روییـم | چـون سفالست جـهان یکسر وما ریحـانیم |
| عـلـم دولـت مـا را دو جـهـان در سـایه اسـت | بـرعـیت بـرسـان حـکـم کـه ما سـلـطـانیم |
| سـیف فرغـانی این مرتـبـه درویشـان راسـت | کـه تـو مـی گـویی ومـا چـاکـر درویشـانیم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
