یـار بــی پــرده کـمـر بــســت بــه رسـوایـی مـامـا تـمـاشـایی او ، خـلـق تـمـاشـایی مـاقامت افروخته می رفت و به شوخی می گفتکـه بـتـی چـهره نیفـروخـت …
| یـار بــی پــرده کـمـر بــســت بــه رسـوایـی مـا | مـا تـمـاشـایی او ، خـلـق تـمـاشـایی مـا |
| قامت افروخته می رفت و به شوخی می گفت | کـه بـتـی چـهره نیفـروخـت بـه زیبـایی ما |
| او ز مــا فــارغ و مــا طــالــب او در هـمــه حــال | خـود پـسـنـدیدن او بـنـگـر و خـودرایی مـا |
| قــتــل خــود را بــه دم تــیـغ مــحــبــت دیــدیـم | گو عـدو کـور شـود از حـسـرت بـینایی ما |
| جــان بــیـاســود بــه یـک ضــربــت قـاتــل مـا را | یعـنی از عـمـر همین بـود تـن آسـایی مـا |
| حــالـیـا مـسـت و خـرابــیـم ز کـیـفـیـت عـشـق | پس از این تا چه رسد بر سر سودایی ما |
| هـر کـجـا جـام مـی آن کـودک خـنـدان بـخـشـد | بــاده گـو پــاک بــشــو دفـتــر دانـایـی مـا |
| نــقــد دنــیــا بــه بــهــای لــب ســاقــی دادیـم | تـا کـجـا صـرف شـود مـایـه عـقـبـایـی مـا |
| شـب مـا تـا بـه قـیامـت نشـود روز، کـه هسـت | پــرده روز قــیـامــت شــب تــنـهـایـی مــا |
| مــگـــرش زلــف تـــو زنــجـــیــر نــمــایــد ور نــه | در همـه شـهر نـگـنـجـد دل صـحـرایی مـا |
| دل ز وصــلــت نـتــوان کــنـد، بــهـل تــا بــکــنـد | سـیل هـجـران تـو بـنـیـاد شـکـیـبـایی مـا |
| ناتـوان چـشـم تـو بـر بـسـت فـروغـی را دسـت | ورنه کـی خـاسـتـه مردی بـه تـوانایی مـا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
