سـوخـت عـشـق تـو مـن شـیـفـتـه شـیـدارامست بـرخـاستـه ای بـاز نشان غوغا راکـرد در مـاتــم جـان دیـده تــر وجـامـه کـبــودخـشـک مـغـزی دو بـادام سـیاهت…
سـوخـت عـشـق تـو مـن شـیـفـتـه شـیـدارا | مست بـرخـاستـه ای بـاز نشان غوغا را |
کـرد در مـاتــم جـان دیـده تــر وجـامـه کـبــود | خـشـک مـغـزی دو بـادام سـیاهت مـارا |
قــاب قـوســیـن دو ابــروی تــو بــا تــیـر مـژه | دور باشی است عجب قربت او ادنی را |
چـون ازآن روی کـسـی دور کـند عـاشـق را؟ | چون زخورشید کسی منع کند حربـا را؟ |
لــب شــیــریـن تــرا زحــمــت دنــدان رهــی | ناگـزیر اسـت چـو ابـرام مـگـس حـلـوا را |
شـد محـقق که بـسـان الف نسـخ قدیسـت | پـسـت بـا قامت تـو سـرو سـهی بـالا را |
بــاغ را تـحـفـه زخـاک قـدم خـویـش فـرسـت | تـا صـبـا سـرمـه کـشـد نرگـس نابـینا را |
تــوز عــشــق تــو اگــر نـامــیـه را روح دهـی | بـــزبـــان آورد او ســوســـن نــاگــویــا را |
در دل بـنـده چـو سـودای کـسـی رخـت نهد | بـشـکند عشـق تـو هنگامه آن سـودا را |
عـشـق تــمـغـای سـیـه کـرد مـرا بــر رخ زرد | تـابـخـون آل کند چـشـم من آن تـمغـا را |
رســن زلــف تـــو در گــردن جـــانــم افــتـــاد | عـاقـبـت مـار کـشـد مردم مـار افـسـا را |
گفتم ای چشم باشکم مددی کن سوی دل | رو بــپــنـهـان بــکـش آن آتـش نـاپـیـدا را |
مـوج بــرخــاسـتــه را جــوش فـرو بــنـشـانـد | ابـــر کــز قــطــره خــود آب زنــد دریــا را |
روز وصـل تــوکـه احـیـای مـن کـشـتـه کـنـد؟ | ای تـو جـان داده بـلـب مرده بـویحـیی را |
رسـتــخــیـزی بــشـود گـر تــو بــرای دل مـن | وقـت تـعـیین کـنی آن طـامة الکـبـری را |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج