مرا چو زندگی از یاد روی چون مه تـوستهمیشه سـجـده گهم آسـتـان خـرگه تـوسـتبـه هر شـبـی کشـدم تـا بـه روز زنده کندنـوای آن سـگ کـو پــاســبــان درگـه تـ…
| مرا چو زندگی از یاد روی چون مه تـوست | همیشه سـجـده گهم آسـتـان خـرگه تـوسـت |
| بـه هر شـبـی کشـدم تـا بـه روز زنده کند | نـوای آن سـگ کـو پــاســبــان درگـه تــوسـت |
| ز پــیـش آب و گــل مــن بــدیـد روح تــو را | خرد بگفت که سجده کنش که او شه توست |
| سجود کرد و در آن سجده ماند تـا بـه ابـد | نهاده روی بـر آن خـاک خوش که او ره تـوست |
| چه باشدت اگر این شوره خاک را که منم | بــه نـعــل بــازنـوازی کـه آن گـذرگـه تــوســت |
| ایـا دو دیـده تـبـریـز شـمـس دین بـه حـق | تـو کهربـای دلی دل بـه عاشـقی که تـوسـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
