مـــدارم یـــک زمـــان از کـــار فـــارغکــه گــردد آدمـی غــمــخــوار فــارغچـو فارغ شد غم او را سـخـره گیردمــبــادا هــیــچ کــس ای یــار فــارغقــ…
| مـــدارم یـــک زمـــان از کـــار فـــارغ | کــه گــردد آدمـی غــمــخــوار فــارغ |
| چـو فارغ شد غم او را سـخـره گیرد | مــبــادا هــیــچ کــس ای یــار فــارغ |
| قــلـنـدر گـر چــه فــارغ مـی نـمـایـد | ولــیـکــن نـیـســت در اســرار فــارغ |
| ز اول مـی کـشـد او خــار بــســیـار | همه گل گشت و گشت از خار فارغ |
| چـو مـوری دانـه هـا انـبـار مـی کـرد | سـلـیـمـان شـد شـد از انـبــار فـارغ |
| چـو دریـاییسـت او پـرکـار و بـی کـار | از او گـــیــرنـــد و او ز ایــثـــار فـــارغ |
| قلندر هسـت در کشـتـی نشسـتـه | روان در را و از رفــــــتـــــــار فــــــارغ |
| در این حیرت بسی بینی در این راه | ز کـــشـــتـــی و ز دریـــابـــار فـــارغ |
| بـه یاد بـحـر مسـت از وهم کشتـی | نـشـسـتـه احـمـقـی بــسـیـار فـارغ |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
