شــنــو ز ســـیــنــه تـــرنــگــاتـــرنــگ آوازشدل خــراب طــپــیـدن گـرفـت از آغـازشبــه بــر گــرفــت ربــاب و ز ســر نـهـاد کــلــهز دست رفت دل من…
| شــنــو ز ســـیــنــه تـــرنــگــاتـــرنــگ آوازش | دل خــراب طــپــیـدن گـرفـت از آغـازش |
| بــه بــر گــرفــت ربــاب و ز ســر نـهـاد کــلــه | ز دست رفت دل من چو دید سر بـازش |
| دل از بــریـشـم او چـون کـلـابــه گـردانـسـت | کـلابـه ظـاهر و پـنهان ز چـشـم قـزازش |
| دو سـه بـریشـم از این ارغـنـون فـروتـر گـیرد | کـه تـنـد مـی رسـد آواز عـقـل پـردازش |
| بدانک تن چو غبـارست و جان در او چون بـاد | ولـیـک فـعـل غـبــار تــنـسـت غـمـازش |
| غـبــار جــان بــود و مـی رســد دگـر جــانـی | که ذره ذره بـه رقـص آمدسـت از آوازش |
| جــهـان تــنـور و در آن نــان هـای رنــگــارنـگ | تـنور و نـان چـه کـنـد آنـک دید خـبـازش |
| ز سینه نیسـت سماع دل و ز بـیرون نیسـت | فـدات جـانم هر جـا که هسـت بـنوازش |
| شـبـی بـه طـنـز بــگـفـتـم دلـا بـه مـه بـنـگـر | که هست مه را چـیزی ز لطف پـروازش |
| چـو آفـتـاب نـهـان شـد بــه جـای او بــنـهـنـد | چـراغـکـی کـه بـود شـب شـراراندازش |
| به هر دو دست دل از ماه چشم خود بگرفت | که دل ز غیرت شه واقفست و از نازش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
