تو شکر لب که بـا خسرو بسی شیرین سخن داریکــجــا آگــاهـی از شــوریـده حــال کــوه کــن داریمــرا از انـجــمــن در گــوشــه خــلــوت نـشــانـیـدیولـی ب…
| تو شکر لب که بـا خسرو بسی شیرین سخن داری | کــجــا آگــاهـی از شــوریـده حــال کــوه کــن داری |
| مــرا از انـجــمــن در گــوشــه خــلــوت نـشــانـیـدی | ولـی بـا مـدعـی خـوش خـلـوتـی در انـجـمـن داری |
| من آن شـهرم کـه سـیلـاب مـحـبـت سـاخـت ویرانم | تــو آن گــنــجــی کــه در ویـرانـه دلــهـا وطــن داری |
| نـخـواهـی بـر سـر خـاک مـن آمـد روز مـحـشـر هـم | کـه از هـر سـو هزاران کـشـتـه خـونـین کـفـن داری |
| گــرفــتــار کــمــنــدت تــازه گــردیــدم بـــه امــیــدی | کــه لـطــف بــی نـهـایـت بــا اســیـران کـهـن داری |
| اگــر از پـــرده رازم آشـــکــارا شـــد چـــه غـــم دارم | کـه پـنهان از همـه عـالـم نگـاهی سـوی مـن داری |
| هم از موی تـو پـا بـستـم هم از بـوی تو سر مستـم | کـه سـنـبـل در سـمـن داری و گـل در پـیرهن داری |
| تو هم یوسف کنی در چاه و هم از چه کشی بیرون | که هم چـاه ذقـن داری و هم مشـکین رسـن داری |
| کـمـان داری نـدیـدم در کـمـیـن گـاه نـظــر چــون تــو | کــه دلــهـا را نــشــان غــمــزه نــاوک فــکــن داری |
| سـزد گـر قـدر قـیمـت بـشـکـنی عـنـبـر فـروشـان را | کـه خــط عــنـبــریـن و طــره عــنـبــر شــکــن داری |
| نـجــات از تــلـخ کـامـی مـی تــوان دادن فـروغـی را | که هم شکر فشان یاقوت و هم شیرین دهن داری |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
