می گفت چـشم شوخـش بـا طره سیاهشمـن دم دهـم فـلـان را تـو درربــا کـلـاهـشیعـقوب را بـگویم یوسـف بـه قعـر چـاهسـتچـون بـر سر چه آید تـو درفکن بـه چـاهش…
| می گفت چـشم شوخـش بـا طره سیاهش | مـن دم دهـم فـلـان را تـو درربــا کـلـاهـش |
| یعـقوب را بـگویم یوسـف بـه قعـر چـاهسـت | چـون بـر سر چه آید تـو درفکن بـه چـاهش |
| مـا شـکـل حـاجـیانیم جـاسـوس و رهزنـانیم | حـاجـی چـو در ره آید مـا خـود زنیم راهش |
| مـا شــاخ ارغــوانـیـم در آب و مـی نـمـایـیـم | بـا نعل بـازگونه چـون ماه و چون سپـاهش |
| روبـاه دیـد دنـبـه در سـبـزه زار و مـی گـفـت | هـرگـز کـی دید دنـبـه بـی دام در گـیاهش |
| وان گرگ از حریصی در دنبـه چـون نمک شد | از دام بــی خـبــر بــد آن خـاطـر تـبــاهـش |
| ابــلـه چـو انـدرافـتـد گـویـد کـه بـی گـنـاهـم | بـس نیسـت ای بـرادر آن ابـلـهی گـناهش |
| ابله کننده عشقست عشقی گزین تو بـاری | کابـله شدن بیرزد حسن و جمال و جاهش |
| پـای تـو درد گـیرد افـسـون جـان بـر او خـوان | آن پـای گاو بـاشد کافسون اوسـت کاهش |
| حــلــق تــو درد گــیــرد هــمــراه دم پــذیــرد | خود حـلق کی گشاید بـی آه غصه کاهش |
| تا پـیشگاه عشقش چون بـاشد و چه بـاشد | چون ما ز دست رفتـیم از پـای گاه جـاهش |
| تـــا چـــه جـــمـــال دارد آن نـــادره مـــطـــرز | که سـوخـت جـان ما را آن نقش کارگاهش |
| ز اندیشه می گذارم تـا خود چـه حیله سازم | بـا او کـه مکـر و حـیلـه تـلـقـین کـند الهش |
| آن کـس کـه گـم کـنـد ره بــا عـقـل بـازگـردد | وان را که عقل گم شد از کی بـود پـناهش |
| نی ما از آن شاهیم ما عقل و جان نخواهیم | چه عقل و بند و پندش چه جان و آه آهش |
| مـسـتـی فـزود خـامـش تـا نکـتـه ای نـرانی | ای رفـتـه لـاابـالـی در خـون نـیـکـخـواهـش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
