جـانـا جـمـال روح بــسـی خـوب و بــافـرسـتلیکن جـمال و حسن تـو خود چیز دیگرستای آنــک ســال هـا صــفــت روح مــی کــنـیبـنمای یک صفت که بـه ذاتـش بـرا…
| جـانـا جـمـال روح بــسـی خـوب و بــافـرسـت | لیکن جـمال و حسن تـو خود چیز دیگرست |
| ای آنــک ســال هـا صــفــت روح مــی کــنـی | بـنمای یک صفت که بـه ذاتـش بـرابـرسـت |
| در دیـــده مـــی فـــزایـــد نـــور از خــــیـــال او | بـا این همه بـه پـیش وصـالـش مکـدرسـت |
| مــانــدم دهــان بــاز ز تــعــظــیــم آن جــمــال | هـر لـحـظـه بـر زبـان و دل الـلـه اکـبـرسـت |
| دل یـافـت دیده ای کـه مـقـیم هـوای تـوسـت | آوه کـه آن هـوا چــه دل و دیـده پــرورســت |
| از حــور و مــاه و روح و پــری هــیــچ دم مــزن | کـان هـا بــه او نـمـانـد او چــیـز دیـگـرسـت |
| چــاکـرنـوازیـســت کـه کـردســت عـشـق تــو | ور نی کجا دلی که بدان عشق درخورست |
| هـر دل کـه او نـخــفـت شـبــی در هـوای تــو | چـون روز روشـنـسـت و هـوا زو مـنـورسـت |
| هر کس که بی مراد شد او چون مرید توست | بــی صــورت مــراد مــرادش مـیـســرســت |
| هر دوزخی که سوخت و در این عشق اوفتـاد | در کـوثـر اوفـتـاد کـه عـشـق تـو کـوثـرسـت |
| پــایـم نـمـی رســد بــه زمـیـن از امـیـد وصـل | هر چـنـد از فـراق تـوم دسـت بـر سـرسـت |
| غـمگـین مـشـو دلـا تـو از این ظـلـم دشـمنان | انـدیـشـه کـن در ایـن کـه دلـارام داورســت |
| از روی زعـــفــران مــن ار شـــاد شـــد عـــدو | نـی روی زعــفـران مـن از ورد احــمـرســت |
| چـون بـرتـرسـت خـوبـی معـشـوقـم از صـفـت | دردم چه فربـه ست و مدیحم چه لاغرست |
| آری چـــو قــاعــده ســـت کــه رنــجـــور زار را | هر چـنـد رنـج بـیش بـود نـالـه کـمـتـرسـت |
| هـمـچـون قـمـر بـتـافـت ز تـبـریز شـمـس دین | نی خود قمر چـه بـاشد کان روی اقمرست |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
