چـون قلم آن را که در سر هسـت سودای سخـنسـر نمـی پـیچـد بـه زخـم تـیغ از پـای سـخـناز سخن ارض و سما تشریف هستی یافته استهیچ دسـت از آفـرینش نیسـت بـالـ…
| چـون قلم آن را که در سر هسـت سودای سخـن | سـر نمـی پـیچـد بـه زخـم تـیغ از پـای سـخـن |
| از سخن ارض و سما تشریف هستی یافته است | هیچ دسـت از آفـرینش نیسـت بـالـای سـخـن |
| می شـود خـلـخـال سـاق عـرش از هر حـلقـه ای | نـارســایـی نـیـســت در زلـف دلـارای سـخــن |
| از قـلـم چـون دسـت بـردارم، کـه در هر جـلـوه ای | بـیت مـعـمـوری کـنـد ایجـاد ز انـشـای سـخـن |
| مـی کــنـد روشــن ســواد مــردم از نـقــش قــدم | می گذارد هر که سر چون خامه بر پای سخن |
| هــســتـــی ده روزه را عــمــر مؤبـــد مــی کــنــد | همچـو آب روح بـخـش خـضر، صـهبـای سـخـن |
| دیده ها را چـون جـواهر سـرمـه روشـن مـی کـند | گر بـه ظاهر تـیره افتـاده است سیمای سخـن |
| از ســیـاهـی قـســمـت خــضـرســت آب زنـدگـی | از هزاران کـس یکـی گـردد شـناسـای سـخـن |
| از گــهــر رزق حــبـــاب پـــوچ آه حــســرت اســت | نیسـت کـار هر سـبـکـسـر غـور دریای سـخـن |
| صـــورت دیـــوار بــــاشـــد در جـــهـــان آب و گـــل | نیست هر کس را که در تـن جان گویای سخن |
| پـیش هـر نـادان دهن مـگـشـا کـه جـز فـهم رسـا | راسـت ناید هیچ تـشـریفـی بـه بـالای سـخـن |
| طـوطـیان را زنـگ در مـنـقـار خـواهد بـسـت حـرف | گـر چـنین عـالـم تـهی گـردد ز جـویای سـخـن |
| شــکـوه مـا زان لـب شـکـرفـشــان بــیـجــا نـبــود | در دهـان تـنـگ او مـی بـود اگـر جـای سـخـن! |
| صائب از قحـط سخـن سنجـان خـموشم، ورنه من | چـون قـلـم دارم یـد طـولـی در احـیـای سـخـن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
