قــضــا آمـد شــنـو طــبــل نـفــیـرشنـفـیرش تـلـخـتـر یا زخـم تـیرشچو دایه این جهان پـستـان سیه کردگلوگیر آمدت چون شهد شیرشخـنک طـفـلی کـه دندان خـرد…
| قــضــا آمـد شــنـو طــبــل نـفــیـرش | نـفـیرش تـلـخـتـر یا زخـم تـیرش |
| چو دایه این جهان پـستـان سیه کرد | گلوگیر آمدت چون شهد شیرش |
| خـنک طـفـلی کـه دندان خـرد یافـت | رهـد زین دایه و شـیر و زحـیرش |
| بـشـارت هـای غـیبـی شـد غـذااش | ز شـیرش وارهانـید از بـشـیرش |
| چو هر دم می رسد تـلقین عشقش | چـه غـم دارد ز مـنکـر یا نکـیرش |
| چو آن خورشید بر وی سایه انداخت | ز دوزخ ایـمـنـسـت و زمـهـریـرش |
| بــه اقـبــال جــوان واگـشـت جــانـی | کـه راه دین نـزد این چـرخ پـیرش |
| بــدان دارالـامـان و اصــل خــود رفـت | رهـیـد از دامـگـاه و دار و گـیـرش |
| رهـیـد از بـنـد شـحـنـه حـرص و آزی | که کرده بـود بـیچـاره و حـقـیرش |
| رو ای جـان کـز ربـاط کهنه جـسـتـی | ز غصه آجـر و حـجـره و حصیرش |
| نـــثـــارش آیـــد از رضـــوان جـــنـــت | کـنـارش گـیـرد آن بــدر مـنـیـرش |
| تـمـاشـا یافـت آن چـشـم عـفـیفـش | سـعـادت یافـت آن نفس فقیرش |
| خـجـسـتـه بـاد بـاغـسـتـان خـلـدش | مـبـارک بـاد آن نعـم الـمـصـیرش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
