بـه که غافل بـاشد آن سرو روان از خویشتنورنـه خـواهد گـشـت از غـیرت نهان از خـویشـتـنبـی نـیـازسـت از بــدآمـوزان دل بـی رحـم اودارد این شمشیر سنگین دل…
| بـه که غافل بـاشد آن سرو روان از خویشتن | ورنـه خـواهد گـشـت از غـیرت نهان از خـویشـتـن |
| بـی نـیـازسـت از بــدآمـوزان دل بـی رحـم او | دارد این شمشیر سنگین دل، فسان از خویشتن |
| از غـم مـحـرومـی اربـاب بـینـش فـارغ اسـت | حـسن مستـوری که می گردد نهان از خـویشتـن |
| مـی کـنـد در هر نـگـاهی روی شـرم آلـود او | از عـرق ایـجـاد چـنـدیـن دیـده بـان از خـویـشـتـن |
| نیست پروای سلاح آن را که چون مژگان کج | مـی تـوانـد سـاخـتـن تـیـر و کـمـان از خـویشـتـن |
| آتــش افـسـرده ام کـز یـک نـسـیـم الـتـفـات | مـی تـوانـم کـرد انـشـا صـد زبــان از خـویـشـتــن |
| یوسـف پـاکیزه دامن از زلیخـا چـون گریخـت؟ | مــی گــریـزد آشــنـای او چــنـان از خــویـشــتــن |
| چــون تــوانـم یـافـت صــائب راه کـوی یـار را؟ | من که عمری شد نمی یابـم نشان از خـویشتـن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
