چـون نداری تـاب دانش چـشـم بـگشـا در صـفـاتچـون نـبـینی بـی جـهت را نور او بـین در جـهاتحـوریـان بــیـن نـوریـان بــیـن زیـر ایـن ازرق تــتــقمــســـل…
| چـون نداری تـاب دانش چـشـم بـگشـا در صـفـات | چـون نـبـینی بـی جـهت را نور او بـین در جـهات |
| حـوریـان بــیـن نـوریـان بــیـن زیـر ایـن ازرق تــتــق | مــســـلــمــات مؤمــنــات قـــانــتـــات تـــائبـــات |
| هـر یـکــی بــا نـازبــاز و هـر یـکــی عــاشــق نـواز | هـر یکـی شـمـع طـراز و هر یکـی صـبـح نـجـات |
| هـر یـکـی بـسـتـه دهـان و مـوشـکـاف انـدر بـیـان | هـر یـکـی شـکـرسـتـان و هـر یـکـی کـان نـبـات |
| جـان کـهنه مـی فـشـان و جـان تـازه مـی سـتـان | در فقیری می خـرام و می ستـان ز ایشان زکات |
| شـیـر جـان زین مـریمـان خـور چـونـک زاده ثـاینـی | تـا چـو عـیـسـی فـارغ آیـی از بــنـیـن و از بـنـات |
| روز و شب را چون دو مجنون درکشان در سلسله | ای که هر روزت چو عید و هر شبـت قدر و بـرات |
| چـونـک شـه بـنمـود رخ را اسـب شـد همـراه پـیل | عقل مسکین گشت مات و جان میان برد و مات |
| عاشـقان را وقت شـورش ابـله و شـپـشـپ مبـین | کـوه جـودی عـاجـز آیـد پـیـش ایـشـان در ثـبــات |
| جـان جـمـلـه پـیشـه هـا عـشـقـسـت امـا آنـک او | تـــره زار دل نـــبـــیــنـــد درفـــتـــد در تـــرهـــات |
| من خـمش کردم چـو دیدم خوشتـر از خود ناطقی | پــیـش او مـیـرم بــگـویـم اقــتــلـونـی یـا ثــقــات |
| شـمس تـبـریزی چـو بـگـشـاید دهان چـون شـکـر | از طـرب در جـنـبـش آیـد هـم رمـیم و هـم رفـات |
| رو خـمش کن قـول کم گو بـعـد از این فـعـال بـاش | چــنـد گـویـی فـاعــلـاتــن فـاعــلـاتــن فـاعــلـات |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
