رفـتـی و نمی شـوی فـرامـوشمی آیی و می روم مـن از هوشســحــرســت کـمـان ابــروانـتپـیوسـتـه کـشـیـده تـا بـنـاگـوشپــایــت بــگــذار تــا بـــبــوســمچ…
| رفـتـی و نمی شـوی فـرامـوش | می آیی و می روم مـن از هوش |
| ســحــرســت کـمـان ابــروانـت | پـیوسـتـه کـشـیـده تـا بـنـاگـوش |
| پــایــت بــگــذار تــا بـــبــوســم | چون دست نمی رسد به آغوش |
| جـور از قـبـلـت مقـام عـدلسـت | نـیـش سـخــنـت مـقـابــل نـوش |
| بــی کــار بــود کــه در بــهـاران | گـویـنـد بــه عـنـدلـیـب مـخـروش |
| دوش آن غم دل که می نهفتـم | بــاد سـحـرش بــبــرد سـرپــوش |
| آن سـیل که دوش تـا کـمر بـود | امشب بـگذشت خـواهد از دوش |
| شـهـری مـتــحـدثـان حـسـنـت | الـــا مـــتـــحـــیــران خـــامـــوش |
| بنشین که هزار فتنه بـرخاست | از حــلــقــه عــارفــان مــدهـوش |
| آتش که تو می کنی محالست | کـاین دیگ فـرونـشـینـد از جـوش |
| بـلبـل که به دست شاهد افتاد | یــاران چــمــن کــنــد فــرامــوش |
| ای خواجه بـرو بـه هر چه داری | یـاری بـخـر و بـه هـیـچ مـفـروش |
| گر تـوبـه دهد کسـی ز عشقت | از مـن بـنـیـوش و پـنـد مـنـیـوش |
| سـعـدی همه سـاله پـند مردم | می گوید و خـود نمی کـند گوش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
