بـــه بـــوســـه ای ز دهـــان تـــو آرزومـــنـــدمفغان که بـا همه حسرت به هیچ خرسندمتــو از قـبــیـلـه خــوبــان ســســت پــیـمـانـیمـن از جـمـاعـت عـ…
| بـــه بـــوســـه ای ز دهـــان تـــو آرزومـــنـــدم | فغان که بـا همه حسرت به هیچ خرسندم |
| تــو از قـبــیـلـه خــوبــان ســســت پــیـمـانـی | مـن از جـمـاعـت عـشـاق سـخـت پـیوندم |
| بـــریــد از هــمــه جـــا دســـت روزگـــار مـــرا | بــدیـن گـنـاه کــه در گـردنـت نـیـفــکــنـدم |
| شـرار شـوق تـو بــر مـی جـهـد ز هـر عـضـوم | نوای عـشـق تـو سـر مـی زنـد ز هر بـنـدم |
| اگـــر تـــو داغ گـــذاری چـــگــونــه نــپـــذیــرم | و گـر تـو درد فـرسـتـی چـگـونه نـپـسـنـدم |
| پــدر عــلــاقــه بــه فــرزنـد خــویـشــتــن دارد | مـن از تــعــلــق روی تــو خــصــم فــرزنـدم |
| زمــانـه تــا نـکــنــد خــیـمــه ات نـمــی دانـی | کـه من چـگـونه از آن کـوی خـیمه بـرکـندم |
| بــه راه وعـده خـلـافـی نـشـسـتـه ام چـنـدی | کـه زیـر تـیـغ تـغـافـل نـشـانـده یک چـنـدم |
| معـاشـران همه در بـزم پـسـتـه می شـکـنند | شکسـتـه دل من از آن پـستـه شکرخـندم |
| به گریه گفتم از آن پسته یک دو بوسم بخش | به خنده گفت مگس کی نشسته بر قندم |
| ز بــاده دوش مـرا تــوبــه داد مـفــتــی شــهـر | بــتــان ســاده اگـر نـشـکـنـنـد ســوگـنـدم |
| نــجــات داد مــلــک هـر کــجــا اســیـری بــود | مـن از سـلـاسـل زلـفـش هـنـوز در بــنـدم |
| ســتــوده نـاصـردیـن شـه کـه از شـرف گـویـد | بــه هــیـچ دوره نــدیـد آفــتــاب مــانــنــدم |
| کسی سـزای ملامت بـه جـز فروغی نیسـت | که دایم از می و معـشـوق می دهد پـندم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
