فــریــاد کــه از کــوتـــهــی بـــخـــت نــدارمدسـتـی که تـرا تـنگ در آغـوش فشـارمکو بـخـت رسـایی که در آن صـبـح بـناگوشدسـتـی بـه دعـا همچـو سـر زلف…
| فــریــاد کــه از کــوتـــهــی بـــخـــت نــدارم | دسـتـی که تـرا تـنگ در آغـوش فشـارم |
| کو بـخـت رسـایی که در آن صـبـح بـناگوش | دسـتـی بـه دعـا همچـو سـر زلف بـرآرم |
| پــروانـه بــزم تــو مــرا شــمـع امـیـد ســت | در خــلــوت خــاص تـــو اگــر بـــار نــدارم |
| این دسـت نگـارین کـه من از زلـف تـو دیدم | مشـکـل که گشـاید گره از رشـتـه کـارم |
| در طـالـع مـن نـیسـت بـه گـرد تـو رسـیدن | چون گرد یتـیمی است زمین گیر، غبـارم |
| دلـکـشـتــرم از خـال لـب و خـط بــنـاگـوش | در حـاشـیه بـزم تـو هر چـنـد کـه خـوارم |
| بـی نـیشـتـر خـار، گـل از مـن نـتـوان چـیـد | چـون آبـلـه در پـرده غـیـب اسـت بـهـارم |
| از مـن مـطـلـب جـبـهـه واکـرده کـه پـیچـید | چون غنچه بهم، تنگی این سبـز حصارم |
| چون بیخبـران خام مدانم، که رسیده است | در نــقــطــه آغــاز بــه انــجــام، شــرارم |
| صد شکر که جز ساده دلی نیست متاعی | چـون آینه در دسـت ازین نقـش و نگـارم |
| صـائب ز فـلـک نیسـت مـرا چـشـم نـوازش | چون ماه تمام از دل خویش است مدارم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
