خوش آن که باده بنوشد به روی چون ماهشپـس از پـیالـه بـبـوسـد دهان دل خـواهشبـه چـشـم عـشـوه گرش یارب آفتـی مرسـادکه خوش دلم ز نظرهای گاه و بی گاهشاســی…
| خوش آن که باده بنوشد به روی چون ماهش | پـس از پـیالـه بـبـوسـد دهان دل خـواهش |
| بـه چـشـم عـشـوه گرش یارب آفتـی مرسـاد | که خوش دلم ز نظرهای گاه و بی گاهش |
| اســیــر گــشــتــه دلــم رد چــه زنــخــدانــی | که یوسـف دل جـمعـی فـتـاده در چـاهش |
| مــن از کــدورت صـــاحـــب دلــی خـــبـــردارم | که چرخ از آن سر کو می بـرد بـه اکراهش |
| نـه حـد آن کـه دهـم بــوسـه بــر کـف پــایـش | نه جـای آن که نشینم بـه خـاک درگاهش |
| نـه بــخـت آن کـه نـشـانـم بــه صـدر ایـوانـش | نه دسـت آن که زنم خـیمه بـر سر راهش |
| گـذشـت بـاد سـحـر بـر کـمـنـد مـشـکـیـنـش | ولــی ز حــال اســیـران نــکــرد آگــاهــش |
| بــرای عــاشــق بــیـچــاره هــیـچ کــار نــدیـد | فـغــان شــامـگـه و گـریـه ســحــرگـاهـش |
| کسی که دوش بـدان در بـه خـاکسـاری رفت | کنون بـیا بـه تـماشای حـشمت و جـاهش |
| کـلـاه سـروقـدان بــس کـه سـر بـلـنـدی کـرد | بـه حـکـم شـاه جـهان کـرده اند کوتـاهش |
| شــکــوه کــرســی افــلـاک شــاه نـاصــردیـن | که خـوانده خـسرو سیارگان شهنشاهش |
| گـرفـت آتــش عــشــق آن چــنـان فـروغـی را | کـه سـوخـت خـانه عـالـم ز شـعـله آهش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
