نـه چــنـدان آرزومـنـدم کــه وصــفــش در بــیـان آیـدو گر صد نامه بـنویسم حکایت بـیش از آن آیدمـرا تـو جـان شـیـریـنـی بـه تـلـخـی رفـتـه از اعـضـاالا…
| نـه چــنـدان آرزومـنـدم کــه وصــفــش در بــیـان آیـد | و گر صد نامه بـنویسم حکایت بـیش از آن آید |
| مـرا تـو جـان شـیـریـنـی بـه تـلـخـی رفـتـه از اعـضـا | الا ای جان بـه تن بـازآ و گر نه تن بـه جان آید |
| ملامت ها که بر من رفت و سختی ها که پیش آمد | گر از هر نوبـتـی فـصـلی بـگویم داسـتـان آید |
| چـه پـروای سـخـن گـفـتـن بـود مشـتـاق خـدمت را | حدیث آن گه کند بـلبل که گل بـا بوستان آید |
| چه سود آب فرات آن گه که جـان تـشنه بـیرون شد | چـو مجـنون بـر کـنار افـتـاد لـیلی بـا میان آید |
| من ای گل دوست می دارم تو را کز بـوی مشکینت | چـنان مسـتـم کـه گویی بـوی یار مهربـان آید |
| نـسـیـم صـبــح را گـفـتــم تــو بــا او جــانـبــی داری | کز آن جـانب که او بـاشد صبـا عنبـرفشان آید |
| گـنـاه تــوســت اگـر وقـتــی بــنـالـد نـاشـکـیـبــایـی | ندانستـی که چـون آتـش دراندازی دخـان آید |
| خـطـا گـفـتـم بـه نـادانی کـه جـوری مـی کـند عـذرا | نمـی بـاید کـه وامـق را شـکـایت بـر زبـان آید |
| قـلم خـاصـیتـی دارد کـه سـر تـا سـینه بـشـکـافـی | دگـربـارش بـفـرمـایی بـه فـرق سـر دوان آیـد |
| زمـیـن بــاغ و بــسـتــان را بــه عـشـق بــاد نـوروزی | بـبـاید سـاخـت بـا جـوری که از بـاد خـزان آید |
| گـرت خـونابـه گـردد دل ز دسـت دوسـتـان سـعـدی | نه شرط دوستی باشد که از دل بر دهان آید |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
