روســتــایـی بــچــه ای هــســت درون بــازاردغـلـی لـاف زنـی سـخــره کـنـی بــس عـیـارکــه از او مـحــتــســب و مـهـتــر بــازار بــدرددر فــغــانــنـ…
| روســتــایـی بــچــه ای هــســت درون بــازار | دغـلـی لـاف زنـی سـخــره کـنـی بــس عـیـار |
| کــه از او مـحــتــســب و مـهـتــر بــازار بــدرد | در فــغــانــنــد از او از فــقــعـــی تـــا عـــطـــار |
| چـون بـگـویـنـد چـرا مـی کـنـی ایـن ویـرانـی | دست کوته کن و دم درکش و شرمی می دار |
| او دو صـد عـهـد کـنـد گـویـد مـن بــس کـردم | تــوبــه کـردم نـتــراشــم ز شـمـا چــون نـجــار |
| بـعـد از این بـد نکنم عـاقـل و هوشـیار شـدم | کـه مـرا زخـم رسـیـد از بــد و گـشـتـم بــیـدار |
| بــاز در حــیـن بــبــرد از بــر هـمـســایـه گـرو | بـخـورد بـامی و چـنگـی همه بـا خـمر و خـمار |
| خــویـشـتــن را بــه کـنـاری فـکـنـد رنـجــوری | کـه بـه یـک سـالـه تـب تـیـز بـود گـشـتـه نـزار |
| این هم از مـکـر کـه تـا درفـکـنـد مـسـکـینـی | کــه بــر او رحــم کــنـد او بــه گــمـان و پــنـدار |
| پـس بـگوید که مرا مکنت چندین سیم است | پـیش هر کس بـه فـلان جـای و نقدی بـسـیار |
| هــر کــه زیـن رنــج مــرا بــاز یـکــی یــارانــه | بــکــنــد در عــوض آن بــکــنــم مــن صــد بــار |
| تـا از این شـیـفـتـه سـر نـیـز تـراشـی بـکـنـد | بـــه طــریــق گــرو و وام بـــه چـــار و نــاچـــار |
| چــون بــدانــد بــرود خــاک کــنـد بــر ســر او | جــامـه زد چـاک بــه زنـهـار از ایـن بــی زنـهـار |
| چـون شـود قـصـد کـه گـیـرنـد بـپـوشـد ازرق | صــوفــیــی گــردد صــافــی صــفــت بـــی آزار |
| یک زبـان دارد صد گز که بـه ظاهر سگزسـت | چـون بـه زخـمش نگـری بـاشـد چـاهی پـرمـار |
| بـه گـهی کـز سـر عـشـرت لـطـف آغـاز کـنـد | شـــکــرابـــت دهــد او از شــکــر آن گــفــتـــار |
| همه مهر و کـرم و خـاکـی و عـشـق انگـیزی | کـه بــجـوشـد دل تــو وز تــو رود جــمـلـه قـرار |
| و گــهـی از ســر فــضــل و هـنـر آغــاز کــنـد | کـه بـگـویی تـو کـه لـقـمـان زمـانسـت بـه کـار |
| تــا کـه از زهـد و تــقــزز ســخــن آغــاز کـنـد | سـر و گـردن بــتــراشـد چـو کـدو یـا چـو خـیـار |
| روزی از مــعــرفــت و فــقــه بـــســوزد مــا را | کـه بـگـویم کـه جـنـیدسـت و ز شـیخـان کـبـار |
| چــون بــکـاوی دغـلـی گـنـده بــغـل مـکـاری | آفـتـی مزبـلـه ای جـملـه شـکـم طـبـلی خـوار |
| هیچ کاری نه از او جمله شکم خواری و بس | پس از آن گشت بـه هر مصطبه او اشکم خوار |
| محـتـسـب کو ز کفایت چـو نظـام الملکسـت | کــرد از مـکــر چــنـیـن کـس رخ خــود در دیـوار |
| زاری آغــاز کــنـد او کـه هـمـه خــرد و بــزرگ | هـمـه یـاریـش کـنـنـد ار چــه بــدیـدنـد یـســار |
| محتسب عقل تو است دان که صفاتـت بـازار | وان دغــل هـســت در او نـفــس پــلـیـد مـکـار |
| چون همه از کف او عاجـز و مسکین گشتـند | جـملـه گـفـتـند کـه سـحـرسـت فـن این طـرار |
| چـونـک سـحـرسـت نـتـانـیم مـگـر یک حـیلـه | بـــرویـــم از کـــف او نـــزد خـــداونـــد کـــبــــار |
| صـاحـب دید و بـصیرت شـه ما شـمس الدین | کــه از او گـشــت رخ روح چــو صــد روی نـگـار |
| چــو از او داد بــخــواهــیــم از ایــن بــیــدادی | او بــه یـک لــحــظــه رهــانــد هــمــه را از آزار |
| کــه اگــر هـیـبــت او دیـو پــری نـشــنـاســد | هـر یـکـی زاهـد عــصــری شــود و اهـل وقــار |
| بـرهـنـدی هـمـه از ظـلـمـت این نـفـس لئیم | گـر از او یـک نـظــری فــضــل بــتــابــنـد بــهـار |
| خـاک تـبـریز که از وی چـو حـریم حـرم اسـت | بــــس از او بـــــرخــــورد آن جــــان و روان زوار |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
