هـر لـحـظـه وحـی آسـمـان آید بـه سـر جـان هـاکاخر چو دردی بـر زمین تـا چند می بـاشی بـرآهـر کـز گـران جـانـان بـود چـون درد در پـایـان بـودآنـگـه رود …
| هـر لـحـظـه وحـی آسـمـان آید بـه سـر جـان هـا | کاخر چو دردی بـر زمین تـا چند می بـاشی بـرآ |
| هـر کـز گـران جـانـان بـود چـون درد در پـایـان بـود | آنـگـه رود بــالـای خــم کـان درد او یـابــد صــفــا |
| گـل را مـجـنبـان هر دمی تـا آب تـو صـافـی شـود | تــا درد تــو روشــن شــود تــا درد تــو گــردد دوا |
| جانیست چون شعله ولی دودش ز نورش بیشتر | چـون دود از حـد بـگـذرد در خـانـه نـنـمـاید ضـیـا |
| گـر دود را کـمـتـر کـنـی از نـور شـعـلـه بــرخـوری | از نور تـو روشن شود هم این سـرا هم آن سـرا |
| در آب تـیـره بــنـگـری نـی مـاه بـیـنـی نـی فـلـک | خورشید و مه پنهان شود چون تیرگی گیرد هوا |
| بـاد شـمـالـی می وزد کـز وی هوا صـافـی شـود | وز بـهر این صـیقـل سـحـر در می دمد بـاد صـبـا |
| بـاد نفـس مـر سـینه را ز انـدوه صـیقـل مـی زنـد | گـر یک نـفـس گـیرد نفـس مـر نفـس را آید فـنـا |
| جـان غـریب اندر جـهان مـشـتـاق شـهر لـامـکـان | نفـس بـهیمـی در چـرا چـندین چـرا بـاشـد چـرا |
| ای جـان پـاک خوش گهر تـا چـند بـاشی در سفر | تـو بــاز شـاهـی بــازپــر سـوی صـفـیـر پــادشـا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
