تـرکـیسـت یارمـن کـه نداند کـس از گـلـشاو تـنـد خـو و بــنـده نـه مـرد تــحـمـلـشپسته دهان که در سخن و خنده می شودزآن پسته پر شکر طبق روی چون گلشپــای…
تـرکـیسـت یارمـن کـه نداند کـس از گـلـش | او تـنـد خـو و بــنـده نـه مـرد تــحـمـلـش |
پسته دهان که در سخن و خنده می شود | زآن پسته پر شکر طبق روی چون گلش |
پــایـان زلـف جـعـد پــریـشـان سـرش نـدیـد | چـندانک دور کـرد دل اندر تـسـلـسـلـش |
بــی او زنـدگـانـی چــون سـیـر گـشـتــه ام | ز آن جـان خطاب می کنم اندر تـرسلش |
چــنــدیـن هــزار تــرک تــتــاری نــغــولــه را | گـیسـو بـریده بـینی از آشـوب کـاکـلـش |
آهـوی جـان بــنـده چـراگـاه خـویـش یـافـت | بـر برگ گل چو مشک بیفشاند سنبلش |
دیـوانــه ای شــود کــه نـیـایـد بــهـوش بــاز | هر عـاقلی که دید بـمسـتـی شـمایلش |
هر صـورتـی کـه نقـش کـنـد در ضـمـیر مـن | انـدیـشـه بــر خـطـا بـود انـدر تـخـیـلـش |
او زیور عـروس جـمـال خـودسـت و نـیسـت | بــهـر مـزیـد حـسـن بــزیـور تــجــمـلـش |
اوشــاه بــیـت نـظــم جــهـانـســت زیـنـهـار | جـز مـهـر و مـه ردیف مـکـن در تـغـزلـش |
آنکس که اسـب در پـی این شـهسـوار راند | رخـتـش بآب رفـت خـر افـتـاد بــر پــلـش |
جـان بـر دو عشـوه داد وهمه سـاله آن بـود | بــا او تــقـرب مـن و بــا مـن تــفـضــلـش |
بـا گـلـسـتـان چـهـره او فـارغـسـت سـیـف | از بـوستـان و حسن گل و بـانگ بـلبـلش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج