سـوی صـحـرا شـو دمی ای دوسـت بـا مـا در بـهارچـون رخ گل خوب بـاشد روی صحرا در بـهارمـا چـو بـی بـرگـیم چـون بـلـبـل ز گـلـبـن در خـزانبــا نـوای نـیـک…
سـوی صـحـرا شـو دمی ای دوسـت بـا مـا در بـهار | چـون رخ گل خوب بـاشد روی صحرا در بـهار |
مـا چـو بـی بـرگـیم چـون بـلـبـل ز گـلـبـن در خـزان | بــا نـوای نـیـکـویـی دوری تـو از مـا در بـهـار |
آشـــکـــارا مــی کــنــم بـــویــی ازو رنــگــی ز تـــو | هسـت پـنهان در بـرتـو هست پـیدا در بـهار |
از گل سیمین که باد از دست شاخ افشانده است | بـر سر گنج اسـت گویی سرو را پـا در بـهار |
نــرگــس یـعــقــوب دیــده از گــل و بــلــبــل بــدیـد | حـسـن یوسـف بـاهم و مهر زلـیخـا در بـهار |
در دل بـــلــبــل خــزان از خــار نــاخــن زد بـــســی | پیش گل بـرمی کشد چون چنگ آوا در بهار |
تــا ز لـاف نـیـکــویـی گـل را زبــان بــســتــه شــود | تو ز باغ حسن خود یک غنچه بگشا در بهار |
تـو نـهان در خـانـه ای وآنـگـه ز مـن بـسـتـی رخـت | روی هر گل می کند حـسن آشکارا در بـهار |
رو مـپـوش از من درین موسـم کـه از گـل عـندلـیب | در همه وقـتـی شـکـیبـا بـاشـد الـا در بـهار |
سـیـف فـرغـانـی دریـن وقـتـت بــسـی ابــرام کـرد | بـاغ را از بـلـبـل افـزونـسـت غـوغـا در بـهـار |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج