غـافـل ز حـال طـوطـی شـیـریـن زبـان مـبـاشبـا سبز کرده های سخن سرگران مبـاشای غنچـه ای که دل بـه زر خـویش بـستـه ایغـافل ز بـاد دسـتـی فصـل خـزان مبـا…
| غـافـل ز حـال طـوطـی شـیـریـن زبـان مـبـاش | بـا سبز کرده های سخن سرگران مبـاش |
| ای غنچـه ای که دل بـه زر خـویش بـستـه ای | غـافل ز بـاد دسـتـی فصـل خـزان مبـاش |
| در جـــبـــهــه گــشـــاده گــلــهــا نــگــاه کــن | دلـگـیـر ازگـرفــتــگـی بــاغــبــان مـبــاش |
| از ره مــرو بـــه جـــلــوه خــوبـــان ســنــگــدل | قانع ز وصل کعبـه به سنگ نشان مبـاش |
| سـنـگ فـســان تــیـغ نـشـاط اسـت کـوه غـم | زنـهـار از گــرانـی غــم دلــگــران مـبــاش |
| صـبــح امـیـد در دل شـبــهـاسـت بـی شـمـار | قانع ز خوان فیض به یک استخوان مباش |
| سـالـمـتـرسـت از دم شـمـشـیـر پـشـت تـیـغ | دلــتــنـگ از نـیـامـد کــار جــهـان مـبــاش |
| در چـشـمـهـا سـبــک زگـرانـی شـونـد خـلـق | در محـفـلـی کـه راه بـیابـی گـران مبـاش |
| هرکـس زخـوان قـسـمت خـود رزق می خـورد | از کم بـضـاعتـی خـجـل ازمیهمان مبـاش |
| یــاران رفــتـــه را بـــه نــکــویــی کــنــنــد یــاد | گـر عـمـر زود مـی گـذرد دلـگـران مـبـاش |
| آب روان عــمـر ز اســتــاده خــوشــتــریـســت | آزرده از گــذشــتــن ایـن کــاروان مـبــاش |
| یکـسـان سـلوک بـه کـج و راسـت چـون کمان | غماز عـیب ناوک کج چـون نشـان مبـاش |
| در موسمی که روی زمین یک طبق گل است | صـائب چـو بـیضـه دربـغـل آشـیان مبـاش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
