بــگـشــا در بــیـا درآ کـه مـبــا عـیـش بــی شـمـابـه حـق چـشـم مسـت تـو کـه تـویی چـشـمه وفـاسـخـنم بـسـتـه می شـود تـو یکـی زلف بـرگشـاانـا و الـشـ…
| بــگـشــا در بــیـا درآ کـه مـبــا عـیـش بــی شـمـا | بـه حـق چـشـم مسـت تـو کـه تـویی چـشـمه وفـا |
| سـخـنم بـسـتـه می شـود تـو یکـی زلف بـرگشـا | انـا و الـشــمـس و الـضـحــی تــلـف الـحــب و الـولـا |
| انـا فـی الـعــشــق آیـه فــاقـرونـی عــلـی الـمـلـا | امـه الـعــشــق فــاعــرجــوا دونـکـم ســلـم الـهـوی |
| دیدمش مست می گذشت گفتـم ای ماه تـا کجا | گـفـت نـی همـچـنـین مـکـن همـچـنـین در پـیم بـیا |
| در پـیـش چـون روان شـدم بــرگـرفـت تـیـز تـیـزپــا | در پـــی گــام تــیــز او چــه مــحــل بـــاد و بـــرق را |
| انـــا مـــنـــذ رایـــتـــهـــم انـــا صـــرت بـــلـــا انـــا | صـــوره فـــی زجـــاجـــه نــور الـــارض و الـــســـمــا |
| رکـب الـقـلـب نـوره فـجــلـی الـقـلـب و اصـطـفـی | کــل مــن رام نــوره اســتـــضــا مــثــلــه اســتــضــا |
| کــیــف یــلــقــاه غـــیــره کــل مــن غـــیــر فـــنــا | تـو بـیـا بـی تـو پـیـش مـن کـه تـو نـامـحـرمـی تـو را |
| بـه ثـنـا لـابـه کـردمـش گـفـتـم ای جـان جـان فـزا | گـفـت یـک دم ثــنـا مـگـو کـه دوی هـســت در ثــنـا |
| تــو دو لــب از دوی بــبــنــد بــگــشــا دیـده بــقــا | ز لـب بــسـتـه گـر سـخـن بــگـشـایـد گـشـا گـشـا |
| ان عـــلــیــنــا بـــیــانــه تـــو مــیــا در مــیــان مــا | چــو در خــانـه دیـد تــنـگ بــکــنـد مــرد جــامـه هـا |
| نی کـه هر شـب روان تـو ز تـنـت مـی شـود جـدا | بـــه مــیــان روان تـــو صــفــتــی هــســت نــاســزا |
| کـه گـر آن ریگ نـیـسـتـی نـامـدی بـاز چـون صـبـا | شــب نـرفــتــی دوان دوان بــه لــب قــلــزم صــفــا |
| بـازآمـد و تـا ویـسـت بـنـده بـنـده سـت خـدا خـدا | مــانــد در کــیــســه بـــدن چـــو زر و ســیــم نــاروا |
| جـان بـنه بـر کـف طـلـب کـه طـلب هسـت کـیمیا | تـا تـن از جـان جـدا شـدن مـشـو از جـان جـان جـدا |
| گـر چــه نـی را تــهـی کــنـنـد نـگــذارنـد بــی نـوا | رو پـی شـیـر و شـیـر گـیـر کـه عـلـیـی و مـرتـضـی |
| نیست بـودی تـو قرن ها بـر تـو خـواندند هل اتـی | خـط حـقـسـت نقـش دل خـط حـق را مخـوان خـطـا |
| الــفــی لــا شــود و تــو ز الــف لــام گــشــت لــا | هله دسـت و دهان بـشـو کـه لـبـش گـفـت الـصـلـا |
| چو به حق مشتغل شدی فارغ از آب و گل شدی | چو که بی دست و دل شدی دست درزن در این ابا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
