خــــداونــــد خــــداونــــدان اســــرارزهـی خــورشــیـد در خــورشــیـد انـوارز عـشـق حـسـن تـو خـوبـان مـه روبـــه رقـــص انـــدر مـــثـــال چـــرخ …
| خــــداونــــد خــــداونــــدان اســــرار | زهـی خــورشــیـد در خــورشــیـد انـوار |
| ز عـشـق حـسـن تـو خـوبـان مـه رو | بـــه رقـــص انـــدر مـــثـــال چـــرخ دوار |
| چـو بـنمایی ز خـوبـی دسـت بـردی | بــمــانـد دســت و پــای عــقــل از کــار |
| گـــشـــاده ز آتـــش او آب حـــیــوان | که آبـش خوشتـرست ای دوست یا نار |
| از آن آتــش بــرویــیــدســت گــلــزار | و زان گــــلـــزار عــــالـــم هـــای دل زار |
| از آن گل ها کـه هر دم تـازه تـر شـد | نـه زان گـل هـا کـه پــژمـردسـت پـیـرار |
| نـتـانـد کـرد عـشـقـش را نهان کـس | اگــر چـــه عــشـــق او دارد ز مــا عـــار |
| یکـی غـاریسـت هجـرانـش پـرآتـش | عــجــب روزی بــرآرم ســر از ایـن غــار |
| ز انــکـــارت بـــرویــد پـــرده هــایــی | مــکــن در کـــار آن دلــبـــر تـــو انــکــار |
| چـو گـرگی می نمودی روی یوسـف | چـون آن پـرده غرض می گشـت اظـهار |
| ز جـــان آدمـــی زایــد حـــســـدهــا | مـلـک بــاش و بــه آدم مـلـک بــسـپــار |
| غذای نفس تـخـم آن غرض هاسـت | چــو کــاریــدی بـــرویــد آن بــه نــاچــار |
| نــدانــد گــاو کــردن بــانـگ بــلــبــل | نـدانـد ذوق مـســتــی عـقـل هـشـیـار |
| نــزایــد گــرگ لــطــف روی یـوســف | و نــی طـــاووس زایــد بـــیــضـــه مـــار |
| بــه طــراری ربــود ایـن عــمــرهــا را | بـــه پــس فــردا و فــردا نــفــس طــرار |
| همه عـمـرت هم امـروزسـت لـاغـیر | تــو مــشــنـو وعــده ایـن طــبــع عــیـار |
| کـمـر بـگـشـا ز هسـتـی و کـمر بـند | بـه خـدمـت تـا رهـی زین نـفـس اغـیار |
| نـمـازت کــی روا بــاشــد کــه رویـت | بــه هـنـگـام نـمـازسـت سـوی بــلـغـار |
| در آن صحـرا بـچـر گر مشک خواهی | کـــه مــی چـــرد در آن آهــوی تـــاتـــار |
| نـمـی بــیـنـی تــغـیـرهـا و تــحـویـل | در افــــلـــاک و زمـــیـــن و انـــدر آثــــار |
| کــی دانـد جــوهـر خــوبــت بــگـردد | بـه خـاکـی کـش ندارد سـود غـمـخـوار |
| چـو تـو خربـنده بـاشی نفس خود را | بـه حـلـقـه نـازنینان بـاشـی بـس خـوار |
| اگــر خــواهــی عــطــای رایـگــانــی | ز عــالـم هـای بــاقـی مـلـک بــســیـار |
| چنان جامی که ویرانی هوش است | ز شمس حق و دین بستان و هش دار |
| خــــداونـــد خــــداونـــدان بــــاقـــی | کـه نـبـودشـان بـه مـخـدومـیـش انـکـار |
| ز لــطــف جـــان او رفــتـــه بـــکــارت | چــو دیـدنـدنـش ز جــنـت حــور ابــکــار |
| اگـــر نـــه پــــرده رشــــک الـــهـــی | بــــپــــوشــــیـــدیـــش از دار و ز دیـــار |
| که سنگ و خـاک و آب و بـاد و آتـش | همـه روحـی شـدندی مـسـت و سـیار |
| بــه بـــازار بـــتــان و عــاشــقــان در | ز نــقــش او بــســوزد جــمــلــه بـــازار |
| دو ده دان هـر دو کـون دو جــهـان را | چـه بـاشـد ده کـه بـاشـد اوش سـالـار |
| که روح القدس پـایش می بـبـوسید | نـــدا آمـــد کــــه پــــایـــش را مـــه آزار |
| چه کم عقلی بـود آن کس که این را | بـــرای جـــاه او گــویــد کــه مــکـــثـــار |
| بــه حــق آنـک آن شـیـر حــقـیـقـی | چــنـیـن صـیـد دلـم کـردســت اشــکـار |
| کـه از تــبــریـز پــیـغـامـی فـرسـتـی | کــه ایـنـســت لـابــه مـا انـدر اســحــار |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
