آن دلـــارامــی کـــه آرامــی نــبـــاشـــد بـــا مــنــشکـرد شــام عـاشـقـان چــون صـبــح روی روشـنـشآســتـــیــن از رو چــو بـــرگــیــرد تـــرا روش…
| آن دلـــارامــی کـــه آرامــی نــبـــاشـــد بـــا مــنــش | کـرد شــام عـاشـقـان چــون صـبــح روی روشـنـش |
| آســتـــیــن از رو چــو بـــرگــیــرد تـــرا روشــن شــود | کآفــتــاب حــســن دارد مــطــلــع از پـــیــراهــنــش |
| زآن بــحــبــل شـعـلـه خــود هـمـچــو دلـو از چــاه آب | روز و شـب بـر مـی کـشـد خـورشـید نور از روزنـش |
| از گـریـبـانـش گـلـسـتـان مـی بـرآیـد عـیـب نـیـسـت | عــاشــقــی گــر هـمـچــو خــار آویـزد انـدر دامـنـش |
| جامه بر خود می درم چون غنچه زآن دلبر که هست | خــرمـنـی گـل در قـبــا و عــالـمـی جــان در تــنـش |
| گر ز من بـسـتـد دلی آن دوست بـاطل جـوی نیست | زآنکه گر صد جان خوهد حقی است واجب بر منش |
| در کـــمـــان ابـــرو آورد و بـــســـوی مـــن فـــگـــنـــد | یــار آهــو چــشــم تــیـر غــمــزه شــیـر افــگــنــش |
| داشــت پـــیــش آتــش رویــش فــتــیــلــی از نــظــر | زآن چـــراغ دیــده را از آب و خـــون شـــد روغــنــش |
| بــاد بــا تـو چـون شـبـی گـر سـوی بــسـتـان بـگـذرد | هــمــچــو بــلــبــل در نــوا آیـد زبــان ســوســنــش |
| خــســروان او را غــلــامـنـد ایـن زمـان در مـلــک روم | همـچـو شـیرین صـد کـنیزک عـاشـق انـدر ارمـنـش |
| بــر امـیـد وصــل او چــون ســیـف فـرغـانـی کـه دیـد | طـوطـیـی انـدر قـفـس یـا بــلـبــلـی در گـلـشــنـش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
