مـرا بـه عـاقـبـت این شـوخ سـیمـتـن بـکـشـدچـو شمع سوختـه روزی در انجـمن بـکشدبــه لــطــف اگــر بـــخــرامــد هــزار دل بـــبــردبـه قـهـر اگـر بــسـ…
| مـرا بـه عـاقـبـت این شـوخ سـیمـتـن بـکـشـد | چـو شمع سوختـه روزی در انجـمن بـکشد |
| بــه لــطــف اگــر بـــخــرامــد هــزار دل بـــبــرد | بـه قـهـر اگـر بــسـتـیـزد هـزار تـن بـکـشـد |
| اگـر خــود آب حــیـاتــســت در دهـان و لـبــش | مـرا عـجـب نـبـود کـان لـب و دهن بـکـشـد |
| گـر ایـسـتـاد حـریـفـی اسـیـر عـشـق بــمـانـد | و گـر گریخـت خـیالش بـه تـاخـتـن بـکـشـد |
| مــرا کــه قــوت کــاهـی نــه کــی دهـد زنـهـار | بـلای عـشـق که فـرهاد کـوهکـن بـکـشـد |
| کـسـان عـتـاب کـنندم که تـرک عـشـق بـگوی | به نقد اگر نکشد عشقم این سخن بکشد |
| بــه شــرع عـابــد اوثــان اگـر بــبــایـد کـشــت | مرا چه حاجت کشتـن که خود وثـن بـکشد |
| بـه دوستـی گله کردم ز چـشم شوخش گفت | عـجـب نبـاشـد اگر مسـت تـیغ زن بـکشـد |
| بــه یـک نـفـس کـه بــرآمـیـخـت یـار بــا اغـیـار | بـسـی نماند که غـیرت وجـود من بـکـشـد |
| به خنده گفت که من شمع جمعم ای سعدی | مرا از آن چـه که پـروانه خـویشـتـن بـکشـد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
