پــیــغــام روی تــو چــو بــبــردنــد مــاه رامـه گــفــت مـن رعــیـتــم آن پــادشــاه راخالت محیط مرکز لطفست و، روشنستکـیـن نـقـطــه نـیـســت دایـره…
پــیــغــام روی تــو چــو بــبــردنــد مــاه را | مـه گــفــت مـن رعــیـتــم آن پــادشــاه را |
خالت محیط مرکز لطفست و، روشنست | کـیـن نـقـطــه نـیـســت دایـره روی مـاه را |
بـهر سـپـید (رویی) حـسـنـت نـهـاده انـد | بــر روی لــالــه رنــگ تــو خــال ســیـاه را |
دسـتــارم از سـرم بــقـدم درفـتـد چـو تـو | بـر فـرق راسـت کـژ نهی ای جـان کلاه را |
خـورشـید روی روشـن تـو همـچـو آفـتـاب | بـشکسـت پـشت این مه انجـم سـپـاه را |
در گـلشـن جـمال تـو روی تـو آن گلسـت | کـز عـکـس خـود چـو لاله کـند هر گـیاه را |
در عـهـد خـوبـی تـو جـوانـانـه مـی خـورد | آن زاهــدی کــه پـــیــر بـــود خــانــقــاه را |
از عـشـقـت آه مـی نـکـنم زآنکـه در دلـم | شوق تو آتشی است که می سوزد آه را |
فردا که اهل حـشر بـخـوانند حـرف حـرف | ایــن روزنــامــه بـــمــعـــاصـــی تـــبـــاه را |
ما را چـه غـم که از قبـل عـاشـقـان خـود | روی تـــو عـــذر گــفــت هــزاران گــنــاه را |
گـر چــاکـر تــوام بــغــلـامـی کـنـد قـبــول | بــنـده کـنـم هـزار چــو سـلـجــوقـشـاه را |
بـا عـاشـق تـو خـلـق در آفـاق گـو مبـاش | چـون دانـه حـاصـلـسـت نـخـواهیم کـاه را |
سـیـف از پــی رضـای تـو گـویـد ثـنـای تـو | پــاداش از تــو بـــد نــبــود نــیــکــخــواه را |
بـیـچـاره هـیـچ سـود نـدارد ز شـعـر خـود | از آب خـویـش فـایـده یی نـیـسـت چـاه را |
ای دیـده ور نــظــر بــرخ دیـگــران مــکــن | «آن روی بـین که حسن بـپـوشید ماه را» |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج