ز دلــبــران هـمـه شــهـر دل پــذیـر تــویـیمرا ز جـمله گـزیر اسـت و ناگـزیر تـوییز دیـگـران سـخـنـی بـر زبـان رود هـر وقـتولی مدام چـو اندیشـه در ضـم…
| ز دلــبــران هـمـه شــهـر دل پــذیـر تــویـی | مرا ز جـمله گـزیر اسـت و ناگـزیر تـویی |
| ز دیـگـران سـخـنـی بـر زبـان رود هـر وقـت | ولی مدام چـو اندیشـه در ضـمیر تـویی |
| پــیـاده انــد نــکــویـان ز نــطــع دل بــیـرون | کنون چـو شاه درین خانه جـایگیر تـویی |
| سمن بـران همه بـا کثرتی که ایشانراست | تــرا رعـیـت فـرمـان بــرنـد امـیـر تــویـی |
| هــمــه روایـت مــنــظــومــه حــکــایـاتــنــد | تـرا چـه شـرح دهم جـامـع کـبـیر تـویی |
| بـنام حـسـن تـو از بـهر شـعر چـون زر خـرد | زدیم سکه که سلطان این سـریر تـویی |
| بدین جمال (چو) خورشید می توانی گفت | کــه آفــتــاب مـنـم ذره حــقــیـر تــویـی |
| زمین بـدور تـو چـون آسـمـان شـد و در وی | مـه تـمـام بـدان روی مـسـتـدیـر تـویـی |
| اگـر ســراج مـنـیـرســت بــر فــلـک بــر مـا | قـمـر بـلـمـعـه چـراغـی بـود منیر تـویی |
| لبـت بـنکته بـسی آب و خمر در هم ریخت | مگر ز جوی بهشت انگبین و شیر تویی |
| ز بــعــد آن هـمـه الـفـاظ مـدح در حــق تــو | کـه از مـعـانی آن یک بـیک خـبـیر تـویی |
| رقــیـب بــی نـمـکــت را ســزد اگــر گـویـم | که بـهر کوفتن ای ترش روی سیر تویی |
| مـرا هـوای تـو دی گـفـت سـیـف فـرغـانـی | ز قـید مـا دگـران مطـلـقـند اسـیر تـویی |
| بـرای وقت جـوانان کنون که سـعـدی رفـت | سـخـن بـگو که درین خـانقان پـیر تـویی |
| مـلـک مـجـیر و مـلـک دم بـدم ظـهیرت بـاد | کـه زیر چـرخ نخـسـتـین دوم اثـیر تـویی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
