خـوشا سـری که سرگشتـگی رهانندشبــه کـرســی از ســرزانـوی خــود نـشــانـنـدشمده بـه سـوخـتـگی دامن امید از دسـتکــه دانـه ای کــه نـســوزد نـمــی دمــا…
| خـوشا سـری که سرگشتـگی رهانندش | بــه کـرســی از ســرزانـوی خــود نـشــانـنـدش |
| مده بـه سـوخـتـگی دامن امید از دسـت | کــه دانـه ای کــه نـســوزد نـمــی دمــانـنــدش |
| سـپـنـد تـا نـزنـد مـهـرخـامـشـی بــرلـب | بــه روی مــســنــد آتــش نـمــی نـشــانـنـدش |
| ز شوق بـیخـبـری دسـت می دهد عارف | اگــر ز خــود بــه زر قــلــب مــی ســتــانـنــدش |
| بـه خـاک ،حـسرت پـرواز می بـرد مرغی | کـه کـودکـان بــه بــغـل بــال و پــر رســانـنـدش |
| سـری که گرم زسودای عشق می گردد | چــو آفــتــاب بــه هـر کــوچــه مــی دوانـنــدش |
| به یک دو جلوه زمین گیر گشت کاغذ باد | بـه هیچ جـا نـرسـد هرکـه بـرآید مـی پـراننـدش |
| گـل شـکـفـتـه بـود از نـسـیـم فـارغـبــال | ز پــوســت هــر کــه بــرآیـد نــمــی درانــنــدش |
| ز انـقـلـاب جـهان بـی بـران نـمـی لـرزنـد | کــه هـرچــه مــیـوه نـدارد نـمـی فــشــانـنـدش |
| ز مـرگ غـوطـه بـه دریای شـهد زد زنـبـور | که هرکه هرچه چشانده است می چشانندش |
| چو گل بـه خنده دهن بـاز می کند صائب | هـــزارخــــار اگـــر درجــــگـــر خــــلـــانـــنـــدش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
