داغــدار از عــرق شـــرم شـــود نــســـریــنــشآب گــردد ز اشــارت بــدن ســیـمـیـنـشبــوی مـشـک ازنـفـس سـوخـتــه اش مـی آیـددر دل هرکه کند ریشـه خـط…
| داغــدار از عــرق شـــرم شـــود نــســـریــنــش | آب گــردد ز اشــارت بــدن ســیـمـیـنـش |
| بــوی مـشـک ازنـفـس سـوخـتــه اش مـی آیـد | در دل هرکه کند ریشـه خـط مشـکینش |
| این چه لطف است که چون سرو شود مینارنگ | از بـغـل گـیـری آیـیـنـه تـن سـیـمـیـنـش |
| آب چـــون آیــنـــه رفـــتـــار فـــرامـــوش کـــنـــد | سـایه بـرآب روان گـر فـکـنـد تـمـکـینـش |
| نــتــوان بــافــت بــغــیـر از لــب و دنــدان نــگــار | مـاه عـیدی کـه هم آغـوش بـودپـروینش |
| نه چـنان چـشم چـو بـادام تـو تـلخ افتـاده است | که شکر خواب به افسانه کند شیرینش |
| سـینـه اش کـان بـدخـشـان شـود از بـاده لـعـل | هرکه از دست بـود همچو سبـو بـالینش |
| آتــشـی هـسـت نـهـان در دل صـائب کـه مـدام | می چکد خون چو کبـاب ازنفس رنگینش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
