بـــس کــه آمــیــخــتـــه نــاز بـــود رفــتـــارشبـاشـد ایمن ز چـکـیدن عـرق رخـسـارشگـو بـیـا سـیـر رخ و زلـف و بــنـا گـوشـش کـنهرکـه دین و دل و طـ…
| بـــس کــه آمــیــخــتـــه نــاز بـــود رفــتـــارش | بـاشـد ایمن ز چـکـیدن عـرق رخـسـارش |
| گـو بـیـا سـیـر رخ و زلـف و بــنـا گـوشـش کـن | هرکـه دین و دل و طـاقـت نبـود درکـارش |
| مـی کـنـد نـامـه ســربــســتــه لـب قـاصـد را | نـقـل پــیـغــام ز لـعــل لـب شــکـربــارش |
| شــبــنـم از لــالـه و گــل نـعــل در آتــش دارد | که نظر آب دهد چـون عرق از رخـسارش |
| ســپــر هـالـه ز مـه وام ســتــانـد خــورشـیـد | هر کـجـاتـیغ کـشـد غـمـزه بـی زنـهارش |
| مـی کـنـد حــور صــف آرایـی مـژگـان درخــلـد | بــه امـیـدی کـه شـود خـار سـر دیـوارش |
| چــه خـیـال اسـت کـه درحــلـقـه اسـلـام آیـد | کــافــری را کـه بــود مـوی مـیـان زنـارش |
| بـلبـلی را که شـکسـتـه اسـت ازو در دل خـار | می جـهد آتـش گل چـون شرر ازمنقارش |
| مـی دهد مـرده دلـان راچـو دم عـیسـی جـان | چـون نسیم سحـری هرکه بـود بـیمارش |
| مــا ز خــار ســر دیــوار گــل خــود چـــیــدیــم | تـا نصیب که شـود وصـل گل بـی خـارش |
| دل چـون شـیشـه مـارا کـه پـریـخـانـه اوسـت | یارب از سـنگ ملامت بـه سـلامت دارش |
| آنقدرها لب شیرین سخـنش دلچـسـب است | که رسد پـیشتـر ازگوش بـه دل گفتـارش |
| می شود مشرق پروین ز به خجالت خورشید | چون ز مستی عرق آلود شود رخسارش |
| نــبـــرد جــلــوه خــورشــیــد قــیــامــت ازجـــا | شـبـنمـی راکـه نظـر بـنـد کـند گـلـزارش |
| ســفـتــه ریـزد گـهـر اشــک بــه دامـن صـائب | چشم هرکس که فتد بـر مژه خونخوارش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
